Paddenstoelen met een vleugje olie

Met de grasmachine in de hand groeit het besef dat niet alles wat we doen even eco-minded is. Als vrijwilliger ben je ook altijd een beetje afhankelijk van wat je gastgezin wil. Hier maaien we dus het gras met behulp van olie - Ja, dat ding waar de meesten van ons nog steeds afhankelijk van zijn (niet dan? Laat ons zeker weten hoe je dat doet … tips zijn altijd welkom). Daarnaast gebruiken we het gemaaide gras wél om de organische tuin te voeden en onkruid tegen te gaan. Waarom zou je ook chemische onkruidverdelgers gebruiken – terwijl vrijwilligers hun job even goed, laat staan, nog beter doen. Knipoog. 

Tine strooit gras uit

 Een ander bewijs van onze olieafhankelijkheid is het feit dat we hier in de bergen, op een halfuur afstand van de dichtstbijzijnde stad, niet geraken zonder wagen – goed, we zien hier af en toe wel dappere wielertoeristen hun tanden stuk bijten op de berg, maar met onze trekrugzakken lijkt het ons toch een aardig kunstje. Nu ja, ons gastgezin rijdt ook niet dagelijks de berg op en af. Aangezien ze beide van thuis uit werken, is dat best wel een serieuze benzinebesparing. 

Dit allemaal om aan te tonen dat we onszelf en ons project relativeren. We zijn niet de 'olieloze' ecotrippers, wel dié ecotrippers die proberen op een bewustere manier rond te reizen en te leren uit alles wat we op onze weg tegenkomen. Van een gezellig composttoilet tot een verfijnd uitgewerkt aquaponicssysteem. 

David en Karen, onze Engelse hosts

David, de gastheer ten huize Can Torras heeft de nodige expertise op vlak van organisch tuinieren. Hij werkt voor een bedrijf waarbinnen ze werken aan reglementering omtrent organische accreditaties. Enfin, simpel uitgelegd: ze zeggen wanneer een bedrijf/organisatie/tuin … de stempel 'organisch' mag dragen. Karen runt de Bed & Breakfast Can Torras.

Evelien met een mand vol paddenstoelen en een stukje zwerfvuil...

Gisteren nam het tweetal ons mee op mushroomzoektocht. We zitten hier in een natuurpark vol met kurkbomen – die waar ze de kurken voor de wijnflessen mee maken. We gingen dus voor de tweede keer tijdens onze ecotripping de bossen in, op zoek naar die rubberachtige wondertjes van de natuur. De giftige lieten we links staan en de eetbare namen we mee – we beginnen al echte kenners te worden. Onderweg pikten we nog een flesje wijn mee - het is te zeggen, ons ecologisch hart kon het niet aan om zwerfvuil te laten liggen in dit ongerept stukje natuur- en met onze mandjes vol 'gifgele', maar eetbare paddenstoelen keerden we terug richting Can Torras waar we ons tegoed deden aan een zondags glaasje Sherry. 

Fiere paddenstoeljagers

Je hoort ons niet klagen.