Geprikkelde smaakpapillen op een bedje van natuurschoon

Met John Denvers muzikale noten in al onze hoofden bolden we gisteren de bergen door. Na een memorabele uitstap naar 'de Spaanse Grand Canyon' genoten we elk op ons eigen ritme van de terugweg naar Miravet. 

Siurana was het plaatsje waar we met open mond – en geest – van het natuurlijke spektakel proefden. Maria en Mathieu wilden ons – als zelfverklaarde ecofans – dit hemels stukje aarde niet onthouden. En, ondanks Eveliens autozieke lijf – een soort rebelse neiging van mijn lichaam om me los te wrikken uit onze olieafhankelijkheid? – kwam de natuurvrolijkheid snel bovendrijven. Het gevoel van gelukzaligheid gewoon door iets dat zo onontgonnen is, is moeilijk neer te schrijven. Zelfs foto's brengen niet naar boven wat zoiets met je doet. 

Daarnaast hebben we gisteren ook enkele supermarktbezoekjes afgelegd. Door zo bewust bezig te zijn met ecologie en alles wat daarrond hangt, kunnen we het niet laten om in ieders kar een blik te werpen. We blijken bijna een afkeurende vinger in onze hersens opgeslagen te hebben. De zakken chips en frisdrankflessen die voorbij de kassascanner vluchten, lijken eindeloos. Die druiven, bevatten die niet te veel pesticiden? Zoveel verpakking, is dat wel nodig? Maar hé, ook wij kopen industrieel ontworpen en verpakte voedingsmiddelen. Hoe kan je ook anders – denken wij dan. 

We hebben ondertussen wel ruimschoots gemerkt dat een tuin heel wat minder plastic en industriële toevoegsels met zich kan meebrengen. De paprika's die wij plukten waren misschien iets kleiner en hebben niet allemaal dezelfde vorm of kleur, maar de smaak was puur. Zelfs appels met bulten en kleine gaatjes, die het bezoek van een made verraden, smaakten nog steeds naar appel. De opgeblonken fruitstukken en groentjes lachen uitnodigend naar supermarktklanten, maar we weten niet altijd welke weg daarvoor afgelegd is.

Voor we helemaal vastzitten in dat dogmatisch 'vingertje wijzen', willen we vooral omschrijven wat we zelf meemaken en ervaren. 

Op dit moment blijken eetgewoontes een grote hap uit onze ecotripping-schrijfsels in te nemen. Hier in Miravet – en geloof ons, ook op alle andere plaatsen – worden onze smaakpapillen geprikkeld alsof ze jaren opgesloten zaten in een muf hokje en enkel gevoed werden met bekende en typische voedingsmiddelen – mama, dit is géén aanval op je kookkunsten! Vanmiddag werd een échte Spaanse paella bereid, door een Nederlands-Surinaamse kok. De mengeling van zeevruchten, visbouillon, rijst en tomaten maakte onze maagjes week. Op dagen zoals deze zou je eindeloos in de pot willen roeren en willen luisteren naar het knetteren van de inktvisstukjes en de Spaans gerijpte olijfolie. En dan was er nog Javier, de Spaanse gitaargekke vriend van Maria en Mathieu. De tafel werd omringd door een cultuurmengeling om u tegen te zeggen: Nederland, België, Suriname, Taiwan, Engeland, Spanje en Colombia waren vertegenwoordigd.

En niet enkel die verschillende culturen verrijken onze geesten. Onze gastvrouw wijdde ons vrijdagavond in, in haar wereld van meditatie en spiritueel omgaan met mens en natuur. We hebben nog een beetje oefening en concentratie nodig, maar de spirit was er. De 'Flower of life', een soort mandala, die we daarna inkleurden, bezorgde ons een moment van innerlijke rust. Het was een manier om onze hoofden – vol ecologische broedsels- even helemaal leeg te maken en de creativiteit in ons los te laten. Die avond sloten we alweer af met een tevreden maag in combinatie met een moegekletste tong. 

Buenas noches.