Ticobusje komt zo ...

We zijn dan misschien terug uit Costa Rica, maar ons verhaal is nog niet ten einde. Alvorens ons verder in Belgische ecologiteiten te verdiepen, trakteren we jullie nog op enkele interessante weetjes en verhalen over dit Centraal-Amerikaanse land. Omdat we de voorbije maanden van hot naar her en der en nog ergens anders getrokken zijn per bus, willen we jullie enkele wetenswaardigheden over dit langwerpig vervoermiddel meegeven.

Als voorwoord misschien nog dit. Laat onze verhalen je niet afschrikken. De bus in Costa Rica is een fantastisch vervoermiddel. Het is de ideale manier om het land van de Tico's en de Tica's echt te beleven. Je ziet Costa Rica in elke vorm en kleur. De intensiteit van rondreizen wordt alleen maar groter als je opgepropt met je knieën wrijvend over de rug van de reiziger voor je, zwetend lucht probeert te happen door het - met al onze vrouwenpower opengesnokte - raampje en wanneer je dan plots merkt dat het zand naast de rivier niet gewoon zand is, maar een horde krokodillen. Ja, dat is Costa Rica op z'n best...

• Vastzitten voor een uurtje of langer omdat de weg nog moet aangelegd worden, is een klassieker. Wij mochten het meemaken op onze allereerste busdag. Gelukkig was alles nog nieuw en spannend - toen draaiden we zelfs stiekem de raampjes nog toe om binnendringende slangen tegen te houden...
  
  
  
•  De alombekende gele Amerikaanse schoolbussen rijden hier rijkelijk rond. Een beetje gammel misschien - een deur is niet altijd een deur meer, dikwijls is een 'roestig aanhangsel' een betere omschrijving - maar wel kleurrijk en gezellig.

• Op het internet vind je allemaal vertelsels en schemaatjes over de bussen. Vooral GEEN belang aan hechten. Ze geven je een richtlijn, maar busuren en - stations veranderen sneller dan ze kunnen bijhouden. Bellen is de boodschap - maar dan nog. Hou er rekening mee dat het voor tico's allemaal zo nauw niet steekt. 4u is hetzelfde als 4u40 - niet handig als je je vlucht moet halen -, elke tien minuten kan ook elk half uur zijn. 200 meter is meestal gelijk aan 2 km en als ze zeggen een kwartiertje wandelen, reken dan maar op een uur.

• Wachten is een actief werkwoord in dit natuurrijke landje. Meermaals strandden we - soms zelfs letterlijk in het zand - ergens op een verlaten of minder verlaten plekje waar zitten, kijken, kaarten, lezen, babbelen, zweten, zuchten en vooral eten onze voornaamste bezigheid was. 

• Tarieven zijn altijd een beetje onvoorspelbaar. Soms betaal je 1000 colones (ongeveer 2 US dollar) om uren te genieten van wat het busraampje je te bieden heeft. Een andere keer betaal je dan weer 5000 colones (ongeveer 10 US dollar) om niet eens twee dorpjes verderop te geraken. Vooral de kustgebieden blijken er af en toe een slag in te slaan. Al bij al blijft de bus voor ons wel het meest goedkope, boeiende, leerrijke, warme, Tico-vriendelijke vervoersmiddel om het land te doorkruisen.
  
  
• Schrik niet als je plots een bulldozer ziet opdagen wanneer je buswielen zicht vastgereden hebben in de modderige, rode aarde. Met een ketting vastgehaakt aan de busneus zal die je een aardig eindje vooruit helpen, wanneer dat nodig is. 

• Geen nood als je je eten vergeten ben, geregeld springen enthousiaste venters op de bus om hun zelfgemaakte empanada's, bananenchips en mangostukjes te verkopen.

•  Als je je Spaans niet beheerst, dan zou je wel eens de volledig verkeerde kant kunnen opgaan - maar zelfs als je de juiste tongval hebt, praten chauffeurs nog altijd graag in raadselachtige woorden. Blijven doorvragen is de boodschap, liefst aan zoveel mogelijk verschillende mensen. Uiteindelijk vind je de weg wel.  
  
  
  

Tot slot nogmaals: laat je niet afschrikken, neem die bus. Zie het als een avontuur en geniet ervan. We zijn altijd terechtgekomen waar we moesten, meestal zelfs relatief op tijd. Wij hebben genoten van onze busmomenten. Neem alles zoals het komt, ooit komt de juiste bestemming zeker in zicht...

Ticobus is coming

We are back from Costa Rica, but that doesn't mean that our story ends here. Before we ensconce ourselves into Belgian ecology, we would like to give you a couple of interesting facts and stories about this Central American country. During the last couple of months we moved from pillar to post and from place to place by bus. So we would love to share our happy - and other- bus moments with you.

As preface we would like to say to you: don't let our stories scare you. The bus in Costa Rica is a great means of transport. It is the most ideal way to enjoy the land of the Ticos and Ticas. You see the country in all its colors and shapes. The intensity of travelling around only gets greater if you are sitting on the bus with your knees rubbing against the back of the traveler who is sitting in front of you, while you're trying to get some air from the window - which you finally could open with a lot of girlpower - and when you suddenly notice that the sand in the river next to you is not only sand, but a hurdle of crocodiles. Yeah, that's Costa Rica at its best.

• Being stuck for an hour or longer because the road has to be repaired, is a classic story. We enjoyed on our first 'busday'. Fortunately everything was still new and exiting - that was the moment when we still close our windows to stop invading snakes ... 

• The familiar yellow American schoolbuses drive around everywhere. They may be a little bit decrepit - the door isn't always a door anymore, more 'a rusty appendage' -  but they are colourful and cosy. 

• On the internet you can find a lot of stories and schemes about the buses. DO NOT even attach importance to it. It gives you a guideline, but bus timetables and stations change faster than you can follow. Calling is the most efficient way - but still ... Be aware of the fact that ticos aren't that strict when it comes to time. 4h is the same as 4h40 - not really usefull if you have to catch your flight back home - every ten minutes can also be every half an hour. 200 metres is mostly equal to 2 kilometres and if they say 'only 15 minutes to walk', be sure it will be an hour.

• Waiting is an active verb in this natural country. Several times we found ourselves stranded - sometimes litterally in the sand - somewhere on a deserted spot where watching, playing cards, reading, chatting, sweating, sighing and especially eating was our main occupation. 

• Fares are always a little bit unpredictable. Sometimes you pay 1000 colones (about 2 US dollar) to enjoy hours from the views out of your window. At other times you pay 5000 colones (about 10 US dollar) to not even get as far away as two villages down the road. The fares are particularly vague along the coast. But still: for us the bus is the most cheap, exciting, enriching, warm, Tico-friendly way of transportation to cross and see the country. 

• Don't be afraid if you see a bulldozer showing up when the wheels of the bus are stuck in the muddy, red dirt. A chain will be clasped on the nose of the bus and it will move you in the right direction if that is necessary. 

• Don't worry if you forgot your food. Frequently some enthusiastic sellers will jump on the bus to sell their homemade empanadas, banana chips and pieces of mango. 

• If you do not master the Spanish language, then there is a greater chance that you will end up taking the wrong direction - but even if your Spanish is brilliant, the bus drivers still like to talk in unintelligible words.  Keep on asking is the message, preferably to as many people as possible. Eventually you will find your way out! 

Finnally, again: don't be frightened, take that bus. See it as an adventure and enjoy as much you can. We always arrived where we had to be and most of the time quite on time. We really enjoyed our bus rides. Take everything as it comes, sometime you will find your destiny ...