Ticobusje komt zo ...

We zijn dan misschien terug uit Costa Rica, maar ons verhaal is nog niet ten einde. Alvorens ons verder in Belgische ecologiteiten te verdiepen, trakteren we jullie nog op enkele interessante weetjes en verhalen over dit Centraal-Amerikaanse land. Omdat we de voorbije maanden van hot naar her en der en nog ergens anders getrokken zijn per bus, willen we jullie enkele wetenswaardigheden over dit langwerpig vervoermiddel meegeven.

Als voorwoord misschien nog dit. Laat onze verhalen je niet afschrikken. De bus in Costa Rica is een fantastisch vervoermiddel. Het is de ideale manier om het land van de Tico's en de Tica's echt te beleven. Je ziet Costa Rica in elke vorm en kleur. De intensiteit van rondreizen wordt alleen maar groter als je opgepropt met je knieën wrijvend over de rug van de reiziger voor je, zwetend lucht probeert te happen door het - met al onze vrouwenpower opengesnokte - raampje en wanneer je dan plots merkt dat het zand naast de rivier niet gewoon zand is, maar een horde krokodillen. Ja, dat is Costa Rica op z'n best...

• Vastzitten voor een uurtje of langer omdat de weg nog moet aangelegd worden, is een klassieker. Wij mochten het meemaken op onze allereerste busdag. Gelukkig was alles nog nieuw en spannend - toen draaiden we zelfs stiekem de raampjes nog toe om binnendringende slangen tegen te houden...
  
  
  
•  De alombekende gele Amerikaanse schoolbussen rijden hier rijkelijk rond. Een beetje gammel misschien - een deur is niet altijd een deur meer, dikwijls is een 'roestig aanhangsel' een betere omschrijving - maar wel kleurrijk en gezellig.

• Op het internet vind je allemaal vertelsels en schemaatjes over de bussen. Vooral GEEN belang aan hechten. Ze geven je een richtlijn, maar busuren en - stations veranderen sneller dan ze kunnen bijhouden. Bellen is de boodschap - maar dan nog. Hou er rekening mee dat het voor tico's allemaal zo nauw niet steekt. 4u is hetzelfde als 4u40 - niet handig als je je vlucht moet halen -, elke tien minuten kan ook elk half uur zijn. 200 meter is meestal gelijk aan 2 km en als ze zeggen een kwartiertje wandelen, reken dan maar op een uur.

• Wachten is een actief werkwoord in dit natuurrijke landje. Meermaals strandden we - soms zelfs letterlijk in het zand - ergens op een verlaten of minder verlaten plekje waar zitten, kijken, kaarten, lezen, babbelen, zweten, zuchten en vooral eten onze voornaamste bezigheid was. 

• Tarieven zijn altijd een beetje onvoorspelbaar. Soms betaal je 1000 colones (ongeveer 2 US dollar) om uren te genieten van wat het busraampje je te bieden heeft. Een andere keer betaal je dan weer 5000 colones (ongeveer 10 US dollar) om niet eens twee dorpjes verderop te geraken. Vooral de kustgebieden blijken er af en toe een slag in te slaan. Al bij al blijft de bus voor ons wel het meest goedkope, boeiende, leerrijke, warme, Tico-vriendelijke vervoersmiddel om het land te doorkruisen.
  
  
• Schrik niet als je plots een bulldozer ziet opdagen wanneer je buswielen zicht vastgereden hebben in de modderige, rode aarde. Met een ketting vastgehaakt aan de busneus zal die je een aardig eindje vooruit helpen, wanneer dat nodig is. 

• Geen nood als je je eten vergeten ben, geregeld springen enthousiaste venters op de bus om hun zelfgemaakte empanada's, bananenchips en mangostukjes te verkopen.

•  Als je je Spaans niet beheerst, dan zou je wel eens de volledig verkeerde kant kunnen opgaan - maar zelfs als je de juiste tongval hebt, praten chauffeurs nog altijd graag in raadselachtige woorden. Blijven doorvragen is de boodschap, liefst aan zoveel mogelijk verschillende mensen. Uiteindelijk vind je de weg wel.  
  
  
  

Tot slot nogmaals: laat je niet afschrikken, neem die bus. Zie het als een avontuur en geniet ervan. We zijn altijd terechtgekomen waar we moesten, meestal zelfs relatief op tijd. Wij hebben genoten van onze busmomenten. Neem alles zoals het komt, ooit komt de juiste bestemming zeker in zicht...

Ticobus is coming

We are back from Costa Rica, but that doesn't mean that our story ends here. Before we ensconce ourselves into Belgian ecology, we would like to give you a couple of interesting facts and stories about this Central American country. During the last couple of months we moved from pillar to post and from place to place by bus. So we would love to share our happy - and other- bus moments with you.

As preface we would like to say to you: don't let our stories scare you. The bus in Costa Rica is a great means of transport. It is the most ideal way to enjoy the land of the Ticos and Ticas. You see the country in all its colors and shapes. The intensity of travelling around only gets greater if you are sitting on the bus with your knees rubbing against the back of the traveler who is sitting in front of you, while you're trying to get some air from the window - which you finally could open with a lot of girlpower - and when you suddenly notice that the sand in the river next to you is not only sand, but a hurdle of crocodiles. Yeah, that's Costa Rica at its best.

• Being stuck for an hour or longer because the road has to be repaired, is a classic story. We enjoyed on our first 'busday'. Fortunately everything was still new and exiting - that was the moment when we still close our windows to stop invading snakes ... 

• The familiar yellow American schoolbuses drive around everywhere. They may be a little bit decrepit - the door isn't always a door anymore, more 'a rusty appendage' -  but they are colourful and cosy. 

• On the internet you can find a lot of stories and schemes about the buses. DO NOT even attach importance to it. It gives you a guideline, but bus timetables and stations change faster than you can follow. Calling is the most efficient way - but still ... Be aware of the fact that ticos aren't that strict when it comes to time. 4h is the same as 4h40 - not really usefull if you have to catch your flight back home - every ten minutes can also be every half an hour. 200 metres is mostly equal to 2 kilometres and if they say 'only 15 minutes to walk', be sure it will be an hour.

• Waiting is an active verb in this natural country. Several times we found ourselves stranded - sometimes litterally in the sand - somewhere on a deserted spot where watching, playing cards, reading, chatting, sweating, sighing and especially eating was our main occupation. 

• Fares are always a little bit unpredictable. Sometimes you pay 1000 colones (about 2 US dollar) to enjoy hours from the views out of your window. At other times you pay 5000 colones (about 10 US dollar) to not even get as far away as two villages down the road. The fares are particularly vague along the coast. But still: for us the bus is the most cheap, exciting, enriching, warm, Tico-friendly way of transportation to cross and see the country. 

• Don't be afraid if you see a bulldozer showing up when the wheels of the bus are stuck in the muddy, red dirt. A chain will be clasped on the nose of the bus and it will move you in the right direction if that is necessary. 

• Don't worry if you forgot your food. Frequently some enthusiastic sellers will jump on the bus to sell their homemade empanadas, banana chips and pieces of mango. 

• If you do not master the Spanish language, then there is a greater chance that you will end up taking the wrong direction - but even if your Spanish is brilliant, the bus drivers still like to talk in unintelligible words.  Keep on asking is the message, preferably to as many people as possible. Eventually you will find your way out! 

Finnally, again: don't be frightened, take that bus. See it as an adventure and enjoy as much you can. We always arrived where we had to be and most of the time quite on time. We really enjoyed our bus rides. Take everything as it comes, sometime you will find your destiny ... 

Tot binnenkort!

Ready to take off!!! See you within a few hours. We'll get back to you with our stories after recovering from our jetlag! See you soon!

Tot binnenkort Belgjes!

Vacaciones

Beste vrienden van de Ecotrippers,

Wij willen ons eerst en vooral excuseren omdat het de laatste tijd wat stil was op onze blog. Maar geen nood, we zijn nog altijd volop onze ecologische radars aan het volgen. Alleen hebben we de laatste dagen ook wat genoten van vakantie omdat we Costa Rica niet kunnen verlaten zonder enkele toppers gezien te hebben. We voelden ons verplicht te genieten van het strand, een vulkaan, nog een stukje jungle en meer strand – want ze hebben er hier veel, Pacifische en Caribische, dat kun je toch niet laten liggen. We zouden echter geen Ecotrippers zijn als we niet hier en daar wat interviewtjes deden en informatie sprokkelden. De verwerking hiervan doen we binnenkort. Jullie hebben nog heel wat te goed van ons – maar laat ons de spanning er wat in houden.

Omdat we jullie tijdens onze vakantiedagen niet willen verwaarlozen, hier enkele sfeerfoto's van het mooie Costa Rica en onszelf als echte toeristen.

Dear friends of the Ecotrippers,

First of all we want to apologize because it was silent on our blog the last few days. No worries, we're still following our ecological radars. The thing is we took some vacation because we can't leave Costa Rica without seeing some touristic highlights. We felt obliged to enjoy the beach, a volcano, a piece of jungle we hadn't seen yet and some more beach – because there are many beaches here, Pacific and Caribean, we couldn't leave without seeing as much as possible. We wouldn't be Ecotrippers though if we hadn't done some interviews and research during our vacation. Later on you will read more about what we've done later. We owe you one – but let's keep the tention a little bit.

Because we didn't want to neglect you during our vacation, we give you some images of Costa Rica and ourselves as real tourists.

Santa Teresa (Pacific coast)

  Monteverde - Cloud forest

Arenal (volcano) and hot springs

Tortuguero - Carribean coast

Voorbijvliegende bananen en rollende journalisten: welkom op EARTH

Na drie dagen als losgeslagen duiven vertoefd te hebben op de - nog steeds - eindeloos lijkende campus van EARTH Universidad - Escuela de Agricultura de la Región Tropical -, kunnen we één ding met zekerheid zeggen: hier wordt er gewerkt aan een groenere wereld, in al zijn vormen en modellen. En laat dat net zijn waar wij ook ons steentje aan willen bijdragen. Toeval?

Is it obvious that we would like to study here? 

Bijna dertig nationaliteiten worden hier zomaar eventjes in de roerpan gelegd: de mengeling van al deze kleuren vormt een palet aan ervaringen en visies. Met die diversiteit proberen ze binnen de universiteit aan de slag te gaan. Elke student behoudt zijn eigenheid, maar tegelijkertijd gaan ze op in een universeel thema: duurzaamheid van onze aarde. Hoe kan er in Ecuador, Haïti, Kenia of zelfs Frankrijk gewerkt worden aan een biodynamische landbouwvorm, waarbij geluisterd wordt naar de natuur zelve? Per klimaat wordt gezocht naar de juiste oplossing. Het creëren van 'groene landbouwleiders' neemt vier jaar in beslag, hoewel het uiteraard een levenslang leerproces is.

Wij, als twee Belgische journalisten, rolden van de ene prof naar de andere expert en tussendoor klampten we studenten aan. En dat rollen kan je letterlijk nemen. Met een elektrisch (golf)karretje bracht Seth, onze tweedaagse begeleider, ons in een slakkentempo - symbolisch - naar enkele plaatsen op de campus. Op een bepaald moment werd onze weg echter versperd door voorbijzwevende bananen - say what? Echt waar. Een kabelbaan zorgt ervoor dat de bananen hun weg vinden van de plantage tot de sorteer-was-etiketteer-fabriek. Je ziet niet elke dag vliegende bananen! Dus we genoten dubbel en dik van het geïmproviseerde rode licht.

Floating bananas

Hoe we juist op de universiteit terechtgekomen zijn? Grappig verhaal eigenlijk. Na het eten van een EARTH-banaan op de eerste jetlagdag van onze Costa Rica-trip, en na een enthousiast Hollands meisje tegen te komen op diezelfde dag die ons vertelde over haar werk op de universiteit, besloten we daarover meer te weten te komen. Na een beetje om-en-weer gemail, is het ons uiteindelijk gelukt om een tweedaags tot in de puntjes geregeld verblijf vast te krijgen, dat onverwacht nog een dagje uitgelopen is. En met de informatie die we op dit moment in onze schriftjes - de balpennen hebben hier al zwaar afgezien, getuige Eveliens hoopje lege, kapotte of verloren exemplaren -, op de camera en in onze hoofden hebben vastgelegd, kunnen we spreken van een daverend succes.

Our inspiration source ...

De levendigheid van de studenten, professoren en andere bewoners op de campus vormt een mooi contrast met de rust die de natuur uitstraalt. We meenden in de verte zelfs brulapen te horen. Heerlijke nostalgie. Het lijkt wel alsof er een boom groeit in elk klaslokaal. Een boom waar elke student zijn of haar takje aan bijdraagt. En die takjes groeien op vier jaar tijd uit tot bloeiende bloemen die hun stukje van de wereld een beetje groener maken.

The green campus

We vlogen van de stedelijke landbouw naar de biodigestoren. Van de dierenboerderij tot de klimaatneutrale afdeling van de school. Je kan het zo groen niet bedenken of deze wereldstudenten krijgen er een lesje over. Wij probeerden zowat het beste mee te pakken van alle werelden waarin we terechtkwamen op onze campustocht.

Vertical gardening

Peri urban experiment

Na verschillende interviews, interessante gesprekken en geconcentreerde blikken vonden we het telkens heerlijk om ons in de cafetaria tussen de kleurrijke studentenbende neer te ploffen. Zo konden we alles even laten bezinken met een groot bord gallo pinto, een vegetarische verrassing en verschillende - campusverse - groentjes en fruitjes. Seth was al even - zo mogelijk nog meer - enthousiast dan ons over heel het campusleven.

En het beste moest nog komen: de bananenplantages van EARTH. Na het zien van de voorbijvliegende bananen verpakt in blauwe plastic, werd het wel eens tijd om de plaats van herkomst te ontdekken. De bananenplanten stonden te glinsteren, bedekt onder een laagje regendruppels die ze - en wij ook - de voorbije dagen over zich heen kregen. De deskundige uitleg over het bijna volledig organische proces van de bananenteelt werd ons gegeven door een EARTH-studente, bijgestaan door de bananenplantagemanager, Julio. 

Onverwacht, maar met onze vier handen enthousiast vastgegrepen, kregen we er nog een derde dag bovenop. Deze keer niet om op de campus te blijven, wel om studenten bezig te zien op hun wekelijkse woensdaguitstap richting een van de omliggende finca's waar zij letterlijk hun handen mogen vuilmaken. Omdat EARTH ook in Costa Rica zelf hun ecologische invloed willen uitstralen, sturen ze dus hun beste 'promotiemateriaal' op pad, namelijk hun studenten. Samenwerkend met de gemeenschap waarin ze terechtkomen proberen ze de landbouw een duwtje te geven richting een meer organisch proces. Dat gebeurt uiteraard met vallen en opstaan. Soms blijkt het moeilijk om mensen te overtuigen dat het helemaal niet zo een drastische verandering is, maar dat ze enkel met kleine voorbeelden een stap in de groene richting willen zetten.

Toevallig was er op deze woensdag ook een bijeenkomst gepland van de studenten en de gemeenschapsmensen bij wie ze terecht kunnen. In een geïmproviseerd lokaaltje, buiten, met de regen neerpletsend op het afdak, werd op een speelse manier lesgegeven op basis van simulatieoefeningen. De bonte mengeling van studenten, landbouwers en hun gezinnen bracht een heuse lach - en gezelligheidssalvo met zich mee. En tegelijkertijd werd er naar bruikbare oplossingen gezocht om bepaalde landbouwproblemen een natuurlijke oplossing te geven. Afgesloten werd er - of wat dacht je - met een wederzijdse eetbare bedanking. 

Dat we nog niet zoveel prijsgeven over  het hele leerproces en over alle individuele gesprekken die we gevoerd hebben, ligt vooral aan het feit dat we aan het broeden zijn op een artikel over deze inspirerende plaats. Wees gerust, begrippen als 'biodigestor', stedelijke landbouw, klimaatneutraal, enz. gaan hier nog passeren op onze blog, begeleid met onze 'deskundige' uitleg. Of hoe een leek na zes maanden ecotripping toch al een klein beetje meer deskundig wordt. Al blijft het wel telkens op onze typische, speelse en kleurrijke manier.

Flying bananas and rolling journalists: welcome to EARTH

After three days of discovering the - still - endless campus of EARTH - Escuela de Agricultura de la Región Tropical -, we're sure about one thing: here they work on a greener world, in all its shapes and models. And that's exactly what we want to do.

Almost thirty nationalities are put together here: a mixture of all these colours form a palette of experiences and visions. Every student keeps his identity, at the same time, grows up with a universal theme: sustainability of our earth. How can they work in Ecuador, Haïti, Kenia or even France on a biodynamic way of agriculture, where they listen to the nature itself? They are trying to find solutions for each climate. The creation of 'green leaders in agriculture' takes four years, although it is obviously a lifelong learning process.

We, as two Belgian journalists, were rolling from the one professor to the other expert and in between we talked to some students. And that rolling thing you may take literaly. With an electric (golf)cart Seth, our guide for two days, took us in snails tempo - symbolic - to some places on the campus. At one point a bunch of floating bananas blocked the road - say what? A kind of cableway makes sure the bananas find their way from the plantation to the sorting-washing-labeling factory. It's not something you see every day, those floating bananas! So we enjoyed the improvised red light.

How did we find the university? Funny story. After eating an EARTH banana on our first jetlag day here in Costa Rica and after meeting an enthousiastic Dutch girl who told us that same day about her work on this nature friendly university, we wanted to know more. After a bit of research and mailing, we eventually succeeded in getting a fully arranged two day stay on EARTH, which unexpectedly got extended for one day. And with all the information we wrote down in our notebooks - our pens have had a hard time here, witness, Evelien's pile of empty, broken or lost examples-, we captured on camera and in our heads, we can say it was a real success.

The vividness of the students, professors and other inhabitants of the campus form a nice contrast with the peace of the natural environment. We even heard howler monkeys in the distance. Nostalgia. It seems as if a tree grows in every class room. A tree to which every student contributes his or her branch. And on all of these branches grow in four years time flowers that make their world a little greener.

From the peri urban agriculture we went to the biodigestors. From the animal farm to the carbon neutral department of the school. You can't think about anything green these students don't get lessons about. We tried to pick up the best of all the different areas we saw during our campus trip.

After several interviews and interesting conversations, we found it delightful to eat between the colourful bunch of students in the cafeteria. That was our moment to let settle everything we had seen and heard with a big plate of gallo pinto, a vegetarian surprise and different - campus fresh - vegetables and fruits. Seth was just as - or maybe even a little bit more - enthusiastic about the campus life than we were.

And the best was yet to come: the banana plantations of EARTH. After seeing the flying bananas, wrapped in blue plastic, it was time for us to discover their origin. The banana plants were sparkling because of a layer of raindrops which had covered them - and ourselves - during the last few days. The professional explanation about the plantation was given to us by an EARTH student, assisted by the plantation manager Julio.

Unexpected, but with our four hands enthusiastically accepted: an offer to stay at EARTH for a third day. We got the chance to accompany the students on their weekly working day on a finca in one of the communities surrounding the university. Because EARTH wants to mean something for Costa Rica, they send out their students to a nearby community where they work with the people. In that way

they learn about real agricultural problems that farmers have to deal with everyday and they can apply the things they learned in real life. Together with these people, they try to find solutions, and be more sustainable; it truly is an organic way of farming.

We were lucky because the day we followed the students, there was a meeting of students and the people of the community. In an improvised class room, outside, with rain pooring on the roof, we took part in a course based on simulation exercises. The colourful mixture of students, farmers and families made this whole scene cosy and full of laughter. At the same time everybody was looking for usefull solutions to solve certain agricultural problems in a natural way. At the end of the afternoon, they ate and drank something together and then they all went their own way, just like ourselves.


That we haven't given you more specific information about the things we learned on EARTH is due to the fact that we're making an article about this interesting place. But don't worry, we will be writing on our blog about terms as 'biodigestor', 'peri urban agriculture', 'carbon neutrality' etc. in our own typical, playfull but still a little professional way.

In de wolken, in De wolken

Na acht weken gallo pinto, Spaans-Engelse tongen, dunne matrassen en luchtig stokbrood, voelden we ons eventjes in de wolken toen we vrijdag bij een rasechte Belg in 'Las Nubes' mochten vertoeven - met onze ongewassen, slordige kopjes bereikten we na een wild jeepritje zijn paradijsje.

Guacamole!

Vooral ons ontbijt met versgebakken brood en een vleugje - ok, een vleug - Nutella deden ons even nostalgisch worden. Maar de verse fruitla van ananas, papaya en watermeloen smolten nog altijd op onze tongen. Het luxueuze hemelbed - een mooi gedrapeerd muskietennet dus - was heel aanlokkelijk. Zalig om die 'kleine' dingen opnieuw meer te appreciëren. 

View from our bedroom

De ecolodge van Filip ligt hoog in de bergen. Aan de ene kant zicht op zee - de Pacifische golfslagen klonken als muziek onze oren - , aan de andere kant de hoogste berg van Costa Rica, Cerro Chirripó en rondom rond, jungle. Op de plaats waar zijn hoofdgebouw staat met natuurlijke ronde vormen die meegaan in de omgeving en waar hij zijn vier cabina's voor de gasten heeft opgetrokken, waren vroeger weilanden. Ondertussen heeft Filip met behulp van studenten van Universidad EARTH - waarover binnenkort meer - en zijn Costa Ricaanse werkmannen een grote diversiteit aan bomen en struiken geplant die stilaan hun takken uitslaan richting de jungle. Zo zagen we de katoenplant - Filip ziet zelfs mogelijkheden om hier ooit zijn eigen kledinglijn te beginnen ... of was dat eerder een vorm van wishful thinking - , een apennootplant en een kaneelboom waarvan de afgeschraapte schors ons van het kruid voorziet. Met al deze lekkernijen legt hij zjin gasten culinair in de watten. 

Cotton plant

Cotton

Filips huis is volledig off grid - moet ook wel als je op zeven kilometer van het dichtsbijzijnde dorpje, hoog in de bergen woont. Zonnepanelen zorgen voor elektriciteit, een soort rietbedsysteem met vulkanisch gesteente dat uitmondt in een vijver met eetbare vissen, zuivert het water. Filips paard houdt het gras kort en de kippen voorzien Las Nubes dan weer van vlees en eieren. Ook een stukje konijn wordt hier af en toe gesmaakt. Water komt rechtstreeks uit de bron die ook op het terrein ligt en wordt via een Breurram pomp - een hydraulische pomp die zelf werkt op waterkracht- tot op onze huid gebracht. 

reedbed with vulcanic rocks

 













Filip gelooft - net als onszelf - sterk in micro-economie wat simpelweg wil zeggen dat je zoveel mogelijk lokaal doet. Lokaal aankopen doen, mensen uit de omgeving tewerkstellen, plaatselijke handeltjes steunen. Zo helpt onze gastheer bijvoorbeeld een man met een kleinschalig kanobedrijfje in het dorp regelmatig aan klanten - zonder commissie te vragen, in tegenstelling tot veel grote hotels - en kwam de kaas op ons ontbijtbord vers van bij de buren. 

Filip in his kitchen

Las Nubes moet een kleinschalig project blijven en dat zint ons wel. Zolang niet te veel toeristen de berg oprijden, blijft de impact van de mens op de natuur beperkt. En wat een natuur - een van de werkmannen zag enkele weken geleden een zeldzame puma. Wij mochten alweer toekans, roofvogels en andere kleurrijke gevleugelden aanschouwen, maar ook kikkers en andere diertjes en ongedierte.

Goed is ook dat er terug bomen en struiken staan op plaatsen waar vroeger weilanden waren. Op veel plaatsen in Costa Rica zie je door erosie aangetaste berglandschappen veroorzaakt door bomenkap voor veeteelt. Het terug aanplanten van bomen is belangrijk en wordt door de overheid op sommige plaatsen gestimuleerd. Zo kreeg onze host in Villas Mastatal geld om bomen aan te planten. Een hoopvolle actie. Misschien iets om na te volgen bij ons, want 'Een boom dat is een prachtig ding '(Hans Andreus)'. Dat merken we hier telkens weer als we de machtige groene schepsels van de natuur zien,in de ons omringende jungle. Overheersend, reusachtig en broodnodig om onze lucht te zuiveren. Respect, dat voelen we elke keer opnieuw. 

En als we dan toch bomen aanplanten...waarom dan niet meteen een eetbaar exemplaar. Het is maar een idee... 

In The Clouds in the clouds

After eight weeks of gallo pinto, Spanish-English tongues, thin matresses and light baguettes, we felt "in the clouds" for a while when we stayed with a purebred Belgian in Las Nubes - unwashed and messy, we reached his small paradise after a wild jeep ride. 

Our breakfast which consisted of fresh-baked bread and a whiff of Nutella made us especially nostalgic. And the fresh fruit salad with pineapple, papaya and watermelon melted on our tongues. The luxurious canopy bed - with decorative mosquito curtain - was really tempting. It was lovely to appreciate the 'small' things again.

Filip's ecolodge is located high in the mountains. On one side you have a view of the sea - the Pacific waves were music to the ears.  On the other side, you can see the highest mountain of Costa Rica, Cerro Chirripo. And all around, jungle. The main building, which stands with natural round forms that flow with the surrounding environment, and his four cabinas, are constructed a midst the pastured land. In the meantime Filip planted a huge array of trees and bushes together with the help of some students of EARTH university - to be continued - and his Costa Rican workmen. We saw, among others, a cotton plant, a plant with monkey nuts and a cinnamon tree. Filip pampers his guests with all those delicacies.

Our host's house is totally off grid - almost no other choice when you are living high in the mountains, seven kilometers from the nearest village. Solar panels provide electricity, and a reed bed with volcanic rocks purifies the water which then flows into a pond with edible fish. Filip's horse keeps the grass short and the chickens provide Las Nubes with eggs and meat. Rabbit is also occasionally on the menu. Water comes immediately from the source, which can also be found on his land, and comes to us trough a Breurram pump - a kind of hydraulic ram or pump that uses waterpower to pump water.

Filip, like us, believes strongly in a mico economy, which means trying to do everything as locally as possible. He buys from the shops in his neighborhood, employs people from nearby, and supports local businesses. For example, he brings his guests to a man with a small canoe company in the village - without asking commission, unlike a lot of big hotels - and the cheese from our breakfast came fresh from the neighbors.

Las Nubes must remain a small scale project and that's what we like. As long as not too many tourists drive on the mountain, human impact on the nature will be limited. And this nature is worth preserving - one of the workmen saw a rare puma a couple of weeks ago. We again enjoyed the toucans, hunting birds and other colorful beauties, but also frogs and other animals crossed our eyes. 

Another good thing is that there are trees and bushes in places where there was pasture before. In many places in Costa Rica, the cutting down of trees for cattle breeding has caused erosion that adversely affects the mountain landscapes. The reforestation is important and the government supports it in some places. Our host in Villas Mastatal, for example,  got money to plant some trees - promising action. Maybe we should follow their example because after all, ” A tree is a beautiful thing” (Hans Andreus). It’s impossible to ignore these mighty green creatures of nature in the jungle - predominant, giant, and functional in the purification of our air. Respect is the word. 

And if we plant a tree, why not an edible one?  Just a thought …