Sfeerbeeld La Iguana

Cacaofaces 

Ecologische in- en uitzichten van Mastatal tot Manuel Antonio

Basil en de bamboepamper

Op een organische boerderij zoals Villas Mastatal merk je dat reizigers, jong of oud, individueel of zelfs voltallige gezinnetjes allemaal hun eigen ecologische ideeën hebben. Van de vegetarische Jes tot het Australische gezinnetje met peuter Basil die vrolijk rondhuppelt in herbruikbare bamboepampers. Een Amerikaanse familie was dan weer op zoek naar leuke voorbeelden om zelf een organische boerderij op te richten met behulp van vrijwilligers. En dan hebben we het nog niet eens over onszelf gehad. Twee ecotrippers op zoek naar ecologische in - en uitzichten. Een bont allegaartje dus van mensen van over de hele wereld. Costa Rica blijkt echt de trekpleister bij uitstek te zijn om je ecologische gedachten te ordenen.
Toch vragen wij ons af of wij buitenlanders, het land niet anders beleven dan de authentieke Tico´s . In het binnenland zien we hen gewoon lekker leven op hun ritme: te paard gaan ze richting hun werk, en af en toe brengt de hobbelende bus grote voorraden rijst tot bij de mensen. De inkopen gebeuren lokaal en vaak in enorme hoeveelheden. Hetgeen wat vroeger ook bij ons gedaan werd, maar nu omver geslagen is door onze onbedwingbare consumptiedwang. Of zoals oudere mensen soms luidop denken: waar zijn de tijden?

Ondertussen liggen er drie dagen Manuel Antonio achter onze rug. Een Pacifisch kuststadje met een klein, maar drukbezocht nationaal park. Onze doelstellingen waren dubbel. Aan de ene kant hadden we nood aan een plaats waar internetafhankelijken zoals ons de tijd hebben om lekker door te werken: teksten schrijven, foto's opladen, filmpje afwerken én mails rondsturen om de komende weken nieuwe thuishavens vast te leggen. Aan de andere kant wilden we ook de door heel wat toeristen gegeerde natuur met eigen ogen beschouwen. Nu, na twee weken ongerept regenwoud terechtkomen in een jungle van hotels, waar supermarkten naar je lachen met torenhoge prijzen en waar de ene toerist na de andere je ooghoek kruist, was toch even slikken.

Na de eerste dag hadden we al een luiaard op het puntje van een boom zien kruipen, aapjes als wilden van tak tot tak zien slingeren en leguanen aan het zwembad bij de hostel zien kruipen. Dat allemaal zonder schrik of schaamte. De gewendheid aan het mensenras druipt er als ware van af. Dat hadden wij nog niet meegemaakt hier. Het enige aapje dat wij spotten voorbije weken in de buurt van Villas Mastatal, zat vanaf een veilige afstand zijn territorium af te bakenen en schuw verstoppertje te spelen in de bomen.

Oven met gerecycleerde glazen flessen

Goed, we zijn uiteindelijk het nationale park zelf niet binnen geweest. Na verschillende minder positieve ervaringen tot ons genomen te hebben van mede-ecotoeristen, besloten we dat het voor ons niet bepaald de moeite zou zijn. En die twee onderstreepte woorden willen we met zorg benadrukken. De rust en tegelijkertijd constante bedrijvigheid van al de levende organismen die wij voorbije weken gevoeld hebben, kan niet zomaar vervangen worden door een platgelopen pad waar de aapjes smeken om aandacht.

Even de toerist uithangen met Lotte, onze Hollie

Niettemin maakt Manuel Antonio het wél mogelijk om aan gelijk welk mensenslag – van kleuter in de buggy tot met krukken lopende jongere of oudere – een stukje jungle bloot te geven. Om op een veilige manier gerepte natuur met beide ogen vast te grijpen. Dat de lokale bevolking er munt probeert uit te slaan, mogen wij hen niet kwalijk nemen. Daar moeten wij als westerlingen niet voor onder doen. Integendeel. We hebben wel het gevoel dat er zich in Costa Rica een groot ecologisch bewustzijn manifesteert. Sympathieke, uit hout opgebouwde cafeetjes en restaurants, maken het straatbeeld nog gedeeltelijk passend binnen het junglegebeuren. Ook een winkeltje waar ze enkel natuurlijke kledij verkopen, zoals T-shirts uit bananenbladeren, trok onze aandacht.

Er blijkt vanuit verschillende hoeken van het land echt wel voldoende ecologische impulsen te komen, om van Costa Rica een duurzaam land te maken. De inkomsten van het nationaal park worden gebruikt om het behoud van de natuur te bevorderen. Al lazen we wel in een gerenommeerd reismagazine dat de maximale capaciteit van het park 300 personen per dag zou zijn, om de natuur in ere te bewaren. Dat getal wordt ruimschoots overschreden. En hoe je het ook draait of keert, massatoerisme legt een veel te grote druk op de natuur.

Ondertussen zijn we terug in ons rustig stukje natuur – al mogen de krekels wel eens een toontje lager zingen- en genieten we van onze laatste uurtjes op het yogaplatform. Straks trekken we onze bergschoenen aan om richting La Iguana, een organische chocoladeboerderij, te stappen. Onze nieuwe thuis – ons Belgisch chocoladehartje gaat weer wild te keer.

 Manuel Antonio, tourist paradise or waste land?

On an organic farm like Villas Mastatal, you notice a lot of travellers, young or older, individual or whole families who all have their own specific ideas about ecology. From the vegetarian Jes, to the Australian family with their cute little boy Basil who likes to hop around in his reusable nappies made of bamboo. An American family who was searching for good examples to start an organic farm by themselves with the help of volunteers. And then we haven't even talked about ourselves. Two ecotrippers looking for ecological insights and external sights. A colourful mishmash of people all over the world.


Costa Rica really seems the be the place to be for eco-lovers. Nevertheless we are wondering whether we, foreigners, have a different view about the country in comparison with the authentic Ticos. Deep in the jungle we see them living on their own rythm: they go to their jobs by horses and sometimes they go to the bigger cities to get huge sacks of rice. They buy their food local and in enormous amounts. The things we also did in earlier years, but now defeated by our unstoppable consumerism. Like older people sometimes say: in our time …


Last week we spent three days in Manuel Antonio. A city at the Pacific Coast, small, but with a touristic national park. On the one hand we needed a place where internetaddicts like us had the opportunity to work: writing texts, uploading pictures, finish a short reportage and sending e-mails to find a new home for the next couple of weeks. On the other hand we wanted to see a piece of nature loved by many tourists. To be in a jungle of hotels, where supermarkets smile at you with prices that are way to high and where there are just too many tourists, A bit of a shock after two weeks of unspoilt rainforest.


On the first day we saw a sloth crawling on the top of a three, monkeys jumping like wild beasts on the roof of a hotel and iguanas searching their way back home without any kind of fear or shame. It's obvious that they are very used to the human race. That we hadn't experienced here yet. The only monkey we saw in the neighbourhood of Villas Mastatal, was playing hide and seek in the trees a safe distance away from people.


Finally we didn't enter the national park itself. After hearing different negative experiences of co-ecotourists, we decided that it wouldn't be worth it for us. And those two words we want to underline. The quietness and at the same time constant movement of all the living organisms which we felt the last few weeks, cannot be replaced by overcrowded paths where monkeys are begging for some attention.


Nevertheless Manuel Antonio does make it possible to show to every kind of human being – from toddler in the buggy to the less mobile people – a piece of jungle. To grab, in a safe way, with botheyes some Costa Rican nature. We can't blame the locals that they try to make money out of it. We as Western people aren't any better. On the contrary. We have the feeling that there is a big ecological consciousness in Costa Rica. Rustic bars and restaurants built from wood, make the streetview a bit more acceptable in the spirit of the jungle. Also a shop where they only sell natural clothing, made out of bamboo and banana leaves, got our attention.

It seems as if there are a lot of ecological impulses coming from different sides of the country. The income of the national park is used to maintain the nature. Although we read in a renowned traveller magazine that the capacity of the park should be only 300 people a day, to honour the nature. That amount is exceded every day. And however you choose to see it, the impact of mass tourism on nature is noticeable.


On Friday we arrived back in our quiet piece of nature – although the cicadas may sing a tune lower – and we're enjoying our last hours on the yoga deck. Later on today we'll put on our hiking shoes to go to La Iguana, an organic chocolat farm. Our new home – our Belgian chocolat heart is going wild.

We love eco

Zoals we eerder op onze Facebookpagina al aankondigden gaan we samen met I love eco in zee. Tweewekelijks laten we enkele Costa Ricaanse avonturen op hun blog los. Deze week verklappen we eerst onze diepste ecogeheimen en geven we een kleine terugblik op onze eerste drie maanden ecotripping. Hieronder vind je een van onze antwoorden.Wil je meer lezen neem dan zeker een kijkje op hun pagina.

"Onze perfecte eco wereld is een wereld waarin het niet voelt als een inspanning om ecologischer te leven. Het is een wereld waar het woordje eco niet zoveel meer gebruikt wordt, maar waar het gewoon normaal is dat je schone lucht inademt, gezonde voeding eet, ... De perfecte eco wereld is een plaats waar we ons gezonder voelen en een beetje dichter bij de natuur staan."

Samenwerken. Het klinkt als een heel eenvoudig werkwoord, maar het houdt meer in dan je denkt. Samen op zoek gaan naar een plekje op aarde waar eco niet langer een modewoord is, maar een leefwijze. De voorbije maanden merken we dat samenwerking zelfs een sleutelwoord is als het aankomt op dichter bij de natuur leven. Een beetje terugkeren naar hoe het vroeger was: samen groentjes kopen, biologische producten ruilen met elkaar, in groep een volkstuintje bewerken en nu ook Ecotripping en I love eco die de pollekes in elkaar slaan.

                                        

We love eco 

Like we already mentioned on our Facebookpage: every two weeks we are going to write about our Costa Rican adventures on the blog of I love eco -It's in Dutch but Google Translate can help you. This week we reveal our deepest eco secrets and we give a retrospective about our first three months of ecotripping. Below you find one of our answers.

"Our perfect eco world is a world where it doesn´t feel as an effort to live more ecologically. It´s a world where the word eco isn´t used that much, but where people find it normal to breathe clean air, eat healthy food, ... The perfect eco world is a place where we feel  healthier and closer to nature."

Working together. It sounds as a simple verb, but it includes more than you think. To search together for a place on earth where eco is no longer a buzz word, but a way of living. Past months we found out that collaboration is a keyword if you want to live closer to nature. We have to return slightly to the past: buy vegetables together, exchange biological products with each other, work together in an allotment garden and now we also have Ecotripping and I love eco who join forces!

Follow my blog with Bloglovin

Zwetende polletjes en zwarte bonen

La 'pura vida' maakt het ons niet altijd gemakkelijk om als twee productieve sprinkhanen rond te hoppen. We slapen hier als gekken - we staan op met het licht en gaan slapen als de sterrenhemel weer boven onze hoofden hangt. Nochtans, onze werkhandschoenen druipen af en toe van het zweet dat we verspelen aan werklustigheid.

Als ontbijt – net zoals in de middag en de avond – krijgen we het typische gerecht van de Tico's voorgeschoteld: rijst met zwarte bonen. Telkens aangevuld met andere lekkernijen zoals Amerikaanse pancakes, Franse crêpes, Costa Ricaanse ananassen, papaya's en bananen of gewoon een simpel omeletje. En dan begint onze werkdag of eerder werkvoormiddag. In de namiddag wassen we het zweet van onze polletjes en laten we de koude douche haar werk doen. Dan zijn we vrij om de groene nieuwigheden van dichterbij te verkennen en om ervaringen uit te wisselen met andere reizigers en ons gastgezin – daarnaast zijn de hangmatten een aanlokkelijk tijdverdrijf, de 'bibliotheek' een snuisterhoekje, de gitaar een speel- en luisterspel en de ping-pongtafel een fysieke uitlaatklep.

Na onze eerste ervaring met 'aardig' bouwen, trokken we de jungle in met balde en pala – in het schoon Vlaams: emmer en schop- om micro-organismen op te sporen. Bij een dode boom, onder de bladerlaag, waar het composteerproces al volop aan de gang was, schraapten we de bovenkant van de aarde weg om onze emmers te voorzien van een hoop natuurlijke werkpaardjes. Terug in de bewoonde wereld, vulden we een ton met dit goedje, water en 'melasse' – het sappige overblijfsel van suikerriet. Na een dagje in de zon begint het te gisten.

Hiermee wordt dagelijks de grote composthoop besprenkeld waar wij gisteren letterlijk onze handjes aan vuil gemaakt hebben. Het mengsel zorgt voor een snellere vertering van de compost. Met een zestal vrijwilligers maakten we van 'het keren van de composthoop' een Olympische sport. Al doorschuivend verplaatsten we de hoop met schop en riek – het zweet spoot als fonteintjes uit onze huidporiën. De droge, rode aarde maakt het noodzakelijk om een goed voedingsmiddel te voorzien voor alle plantaardigheden hier.

Eerder deze week herstelden we het dak van het varkenshok – enfin, we hielpen waar we konden. De oude, verdroogde palmboombladeren vervingen we door groene, reusachtige exemplaren. Met een machete gingen we de oude bladeren te lijf en gaven ze een nieuwe opdracht: we bedekten er de omgeploegde – met de schop uitgegraven – aarde mee om de grond te beschermen tegen de openbarstende waterdruppels die het regenwoud af en toe in petto heeft. Het werkt als het ware als een schild om samenklittende aardeklonters te vermijden.

De recyclagementaliteit is hier opvallend. Met flesdopjes, glazen bierflesjes, koeien – en andere – stront, worden kleine en grotere creaties gemaakt.

Een hele pagina over recycleren gaan we jullie zeker nog meegeven. Wie weet kunnen we dan met z'n allen onze vuilnishoop een kopje kleiner maken.

Hasta pronto!

Sweaty hands and black beans 

'Pura vida' doesn't make it easy for us to hop around as two productive grashoppers. We sleep as nuts here – we arise with the light and go to bed when the stars are shining. On the other hand, our workgloves are dripping of the perspiration that we waste on work activities.

As breakfast – and lunch and dinner – we eat the typical dish of the Tico's: rice with black beans. Every time served with other delicious things as American pancakes, French crêpes, Costa Rican pineapples, papaya”s and bananas or a simple stirred eggs. And then our workday begins or should we say workmorning. In the afternoon we wash the sweat of our hands and we let the cold shower do it's job. Then we're free to discover some green projects and to exchange experiences with our companion travellers and our host family – next to that we enjoy the hammocks, the 'library', the guitar and the ping pong table.

After our first experiences with 'earthly' building, we went into the jungle with pala and balde – in proper English with shovel and bucket – to search for micro-organisms. Next to a dead tree, under the layer of leaves, where the compost process was already doing his thing, we scraped the upper layer of earth to fill our buckets with a pile of natural work horses. Back in the world we filled a ton with this mixture, water and 'melasses' – the juicy left over of the sugar cane. After a day of sunbathing it starts to ferment.

With this fluid the compost heep gets sprinkled every day. It gives the natural process a boost. Together with the other volunteers we make the 'turning around of the compost heep' into an Olympic sport – the sweat was dripping out of our pores. The dry, red earth makes it necesarry to use a good nutrition for the plants.

Before we had already fixed the roof of the pig coop – it is to say, we assisted where we could. We exchanged the old, dried leaves of the palm tree by green, gigantic examples. With a machete we fought with the old leaves and gave them a new destination: we covered the plowed – dug with the shovel – earth to protect the ground against bursting water drops of the heavy rainforest showers. It's a kind of shield to prevent the compacting of the dirt.

The recycle mentality is striking here. With beer caps, glass bottles, cow – and other - poo, small and bigger creations are made. Later on we'll give you a whole page with recycling tips and tricks.

Hasta pronto!

Van hydroponics tot cobbuilding: tuanis!

We hebben alweer vijf dagen Villas Mastatal achter de rug. Na een 'rustig' weekendje - met enkele regenwoudverdwaaltochten, watervaldouches en een vleermuisgrot – zijn we maandagochtend aan onze werkweek begonnen. Met meer dan twintig vrijwilligers is de leergierigheid hier heel groot. 

Dat is ook waar de heer des huizes, Javier, op doelt. Samen met zijn vrouw runt hij de boerderij van zijn schoonouders. Een tropisch stukje grond van twintig hectare groot, waarvan de helft regenwoud is. Fier leidde hij ons rond op zijn finca om ons zijn stukje fauna en flora te tonen. Van 'doodgewone' brocolliplanten tot biodieselbomen, van papaya's tot hydroponics: het aanbod van organisch tuinieren wordt hier als het ware uitgebreid week na week of vrijwilliger na vrijwilliger. 

 

Op onze eerste werkdag mochten we al meteen doen waar we goed in waren: verse koeienvlaaien scheppen, in een iets zuiderser kader weliswaar, maar het komt overal op hetzelfde neer. Met een schop en een emmer gingen we de stinkende hoopjes verteerd gras te lijf. Ditmaal niet om te composteren, – alhoewel 'caca de vaca' hier ook een dankbaar ingrediënt van de composthoop is - maar wel om onze eerste kennismaking met cobbuilding tot een goed einde te brengen.

Tomàs, een Franse vrijwilliger met natuurbouwskills, leerde ons de eerste kneepjes van het vak. Al rubberlaarsstampend prepareerden we het mengsel waarmee later het kippenhok zal opgebouwd worden: zand, aarde, water, kokosnootvezels en als kers op de taart verse koeienstront – of zoals onze Franse vriend het noemt 'koepoe'. De details en verdere informatie gaan we later 'vrijgeven'. 

Villas Mastatal is een plaats waar mensen ideeën kunnen uitwisselen en nieuwe technieken uitproberen. Javier staat open voor alle suggesties zolang het maar in harmonie is met de natuur. Aquaponics is één van die systemen die wij eerder op onze trip al tegenkwamen, maar in een ander klimaat en onder een iets andere vorm. 

Bamboe zagen voor het dak van het kippenhok

Aan inspiratie geen gebrek hier – de overload aan informatie bezorgt ons als het ware een writers block. Geen nood, jullie komen alle ecologische details tot in de puntjes te weten.

We hebben trouwens gisteren onze eerste mono (=aap) gezien. Jammer genoeg reikte Tines lens net niet ver genoeg om zijn snoetje een scherpe teint te geven. Een ander diertje dat wel stil bleef zitten, willen we jullie niet onthouden.

Bananenspin

From hydroponics to cobbuilding : tuanis!

 

It has already been five days since we arrived here in Villas Mastatal. After a 'calm' weekend exploring the local rainforest – getting lost –, waterfall showers and a bat cave, we started our workweek on Monday morning. With more than twenty volunteers the will to learn is huge here.

That is also what Javier, our host, is aiming for. Together with his wife he runs the farm of his parents in law. A tropical piece of ground of twenty hectars, of which the half is rainforest. Proudly he gave us a tour on his finca to show us his natural kingdom. From broccoli plants to biofuel trees, from papaya to hydroponics: the offer of organic gardening expands week after week, volunteer after volunteer.

On our first day of work we could immediately show our qualities : we got to shovel fresh cow poo. We're in a more southern surrounding than normal, but we can assure you cow poo smells the same wherever you go. With a shovel and a bucket we conquered those little piles of digested grass. This time not to compost – although here in Costa Rica caca de vaca is also an important ingredient of the compost heap – but to do cobbuilding.

Tomàs, a French volunteer with nature building skills, taught us his ground rules. With rubber boots – wellies for the English English under us – we prepared the mixture from which we will build the chicken run later on : sand, dirt, water, coconut fibres and at the top of the bill fresh cow poo – or koopoo as our French friend said. More details will follow.

Villas Mastatal is a place where people can exchange ideas and try out new techniques. Javier is open to all suggestions as long as they are in harmony with nature. Aquaponics is one of those systems, which we already discovered on our trip earlier, but in another climate and under a different shape.

No lack of inspiration here – the overload of information even gives us a kind of writers block. But don't worry, we'll give you all the ecological details later on.

Yesterday we saw our first mono (= monkey) by the way. Unfortunately the lens of Tine's camera didn't reach far enough to capture his cute face. Another animal, which did sit still, we don't want to hold back from you.

Van de jetlag in San José naar een zintuigprikkelend stukje natuur in Mastatal

Na meer dan 24 uur treinen, wachten, vliegen, wachten, vliegen, wachten, bussen zijn we beland waar we heen wilden: Costa Rica. Geen seconde te vroeg – eerder enkele  te laat – vonden we op de tast ons deugddoend bed. 

We willen onze trip ook op vlak van vervoer zo ecologisch mogelijk verderzetten, maar na enig opzoekwerk bleek het vliegtuig richting Costa Rica voor ons de enige mogelijke oplossing. De boot bleek al snel onbetaalbaar voor onze ecologische portemonnees en de tijdrovendheid was een ander obstakel. In België gaan we wel iets doen om onze uitstoot zoveel mogelijk te neutraliseren. 

Ondertussen zijn we al hobbelend in Villas Mastatal beland, een organische boerderij in het midden van het regenwoud waar ze experimenteren met onder andere permacultuur, aquaponics en hydroponics.

Onze zintuigen werden de eerste dag al flink geprikkeld … 

(Nieuwe) oorprikkels: piepende ‘old schoolbus’ remmen, gniffelende vogelbekjes – om half zes ’s ochtends -, wakker wordende krekels wanneer het zwarte avondlicht valt, krakende verroeste busdeuren en andere beestachtige piep, brom, knor – de hond die snurkt – en enkele onneerpenbare geluiden. 

Ogenschijnlijke zichtbaarheden: zittend op het composttoilet zie je de bomen hier wakker worden, de vogels hun route van de dag uitstippelen en een wolk een poging ondernemen om mistigheid uit te stralen. We zijn gek op composttoiletten. Je kan er zoveel dichter bij de natuur zijn zonder schaamte – het prachtig uitzicht krijg je er hier gratis bij. We hebben al  foto’s genomen – zelfs al bushobbelend -  van alles wat begint met –n- en eindigt in –atuur – maar er komt nog meer.

Neuselijke waarnemingen: de tropische muggenspray maakt menige herinneringen levend: Tines Mexicaans/Gambiaans avontuur en Eveliens Surinaams gevecht met de muskieten. Doorheen de busraampjes dringt de geur van het regenwoud zich op. Het vervaagt de uitlaatgassen alsof het wil aantonen dat moeder natuur ‘dame en keizerin is’ – een licht feministische opspeling. 

Smakelijke verwelkoming: met rijst, bonen en salade. Meer had een mens – en wij zeker niet – nodig na een jetlagachtige driedaagse. 

Tussen de bergelijke groenigheden en het met kleur overgoten dierenrijk voelen we ons vooral heel klein. Alsof wij – als fiere kabouters – er eigenlijk helemaal niet toe doen. 

Zou dat nu dat gevoel van Pura Vida zijn? 

From the jetlag in San José to an amazing piece of nature in Mastatal

After more than 24 hours of being on a train, then waiting, flying, and more waiting and a bus trip we finally arrived in Costa Rica. Not a second too early – more like a few seconds too late- we found the bed we were longing for.

We wanted to find an alternative way to get to 'the Rich Coast' but after some research, the plane seemed to be the only possible solution. Quickly we found out that the boat was too expensive and that it would take us a very long time to get there. But we are going to find a way to compensate our impact on the environment.

In the meantime we have reached our first destination 'Villas Mastatal' - an organic farm which experiments with permaculture, aquaponics, hydroponics... in the middle of the rainforest. We're here together with 20 other volunteers, trying to learn more about natural living. Our senses have been tantalized a lot the last few days.

ears: squeezing brakes of an 'old schoolbus', laughing birds- at half six in the morning- awaking cicada.when the eveninglight falls, cracking, rusted bus doors, other animal sounds – like the snorring dog of the family- and other undescribable sounds.

Eyes: sitted on the compost toilet you see the trees awake here, the colourful birds who decide the flight route they're going to take and a single cloud which attempts to make his way through the mountains. We love compost toilets, it makes us feel closer to nature and the one over here comes with an amazing view. We have taken a picture of everything that starts with -n and ends in -ature, but there's a lot more to come.

Nose: The tropical insect repellent awakes many memories: Tine's Gambian adventure and Evelien's Surinam fight with the mosquitos. Through the windows of the bus, the smell of the rainforest enters our noses. It makes us forget the exhaust of the cars. as if it wants to show us that mother nature is 'queen and mistress' – forgive us this light feminist touch.

Taste: rice beans and salad, we couldn't ask for anything better after our long trip in the bus. The past few days we have enjoyed the fruits of the tropical environment, pinapple, papaya, and avocado. It all tastes as it is supposed to be and we can assure you that that was heavenly.

Here in this mountainly green landscape and the colourful kingdom of animals, we feel very small. As if we – proud dwarfs - actually don't really matter.

Would that be the feeling of 'Pura Vida'?

Costa Rica! Het beloofde land? The promised land?

Met een gezonde portie zenuwen en een rugzak die stilaan wulpse vormen aanneemt, zijn we bijna klaar voor ons volgend avontuur: Costa Rica. Een landje waar we al heel wat over gelezen hebben, waar de superlatieven op vlak van ‘eco’ en ‘biodiversiteit’ je om de oren vliegen, waar ‘Pura Vida’ de leuze is en waar wij een kleine drie maanden onszelf zullen onderdompelen in regenwouden, ecologische boerderijen en andere eco-waanzin.

Dat het land tegen 2021 als allereerste klimaatneutraal wil zijn, is slechts een van de toekomstige beloftes waar wij onze nieuwsgierige neus willen insteken. Is de gemiddelde Costa Ricaan echt zo ecologisch? En wat met ecotoerisme? We zijn benieuwd wat de rijke natuur van het Midden-Amerikaans land ons te bieden heeft en bij wie we allemaal zullen terechtkomen. Na het lezen van verschillende artikels, reisgidsen, blogs … lijkt het bijna alsof Costa Rica het beloofde land is voor elke eco-liefhebber. Wij willen echter onze realistische kijk op ‘de dingen des ecolevens’ niet verliezen en willen het allemaal met onze eigen zintuigen kunnen ontdekken. We zijn op onze hoede, maar tegelijkertijd staan we open om elk streepje natuur in onze hersenpan op te slaan.

Voorbije zaterdag zijn we in het Gentse op ‘sponsortocht’ geweest. Met onze milieuvriendelijke bladwijzers, geschonken door Druk In De Weer, hebben we verschillende eco- en biologisch gerichte winkeltjes, restaurants, kappers, … ‘overvallen’ met ons enthousiasme over Ecotripping. Leuk om zoveel verschillende reacties mee te maken: van verrast tot op de hoogte, van meeknikkend tot enthousiast. We hopen op die manier ons project alweer een beetje meer op de kaart gezet te hebben.

Pura Vida lieve eco-volgers en tot heeel snel!

With a healthy portion of nervosity and an almost exploding backpack, we are ready for our next adventure: Costa Rica. This country, where 'Pura vida' is the national slogan, wants to be world's first carbon neutral country in 2021. We read a lot about its biodiversity and different ecological related projects but now we're ready to discover it ourselves. We are going to plunge ourselves into the rainwood, ecological farms and other interesting things...

It looks like Costa Rica is ‘the promised land’ for every nature lover. But is it really like that? We'll find out the next three months. Take off on the 9th of January. You're welcome to follow us!