Paddenstoelen met een vleugje olie

Met de grasmachine in de hand groeit het besef dat niet alles wat we doen even eco-minded is. Als vrijwilliger ben je ook altijd een beetje afhankelijk van wat je gastgezin wil. Hier maaien we dus het gras met behulp van olie - Ja, dat ding waar de meesten van ons nog steeds afhankelijk van zijn (niet dan? Laat ons zeker weten hoe je dat doet … tips zijn altijd welkom). Daarnaast gebruiken we het gemaaide gras wél om de organische tuin te voeden en onkruid tegen te gaan. Waarom zou je ook chemische onkruidverdelgers gebruiken – terwijl vrijwilligers hun job even goed, laat staan, nog beter doen. Knipoog. 

Tine strooit gras uit

 Een ander bewijs van onze olieafhankelijkheid is het feit dat we hier in de bergen, op een halfuur afstand van de dichtstbijzijnde stad, niet geraken zonder wagen – goed, we zien hier af en toe wel dappere wielertoeristen hun tanden stuk bijten op de berg, maar met onze trekrugzakken lijkt het ons toch een aardig kunstje. Nu ja, ons gastgezin rijdt ook niet dagelijks de berg op en af. Aangezien ze beide van thuis uit werken, is dat best wel een serieuze benzinebesparing. 

Dit allemaal om aan te tonen dat we onszelf en ons project relativeren. We zijn niet de 'olieloze' ecotrippers, wel dié ecotrippers die proberen op een bewustere manier rond te reizen en te leren uit alles wat we op onze weg tegenkomen. Van een gezellig composttoilet tot een verfijnd uitgewerkt aquaponicssysteem. 

David en Karen, onze Engelse hosts

David, de gastheer ten huize Can Torras heeft de nodige expertise op vlak van organisch tuinieren. Hij werkt voor een bedrijf waarbinnen ze werken aan reglementering omtrent organische accreditaties. Enfin, simpel uitgelegd: ze zeggen wanneer een bedrijf/organisatie/tuin … de stempel 'organisch' mag dragen. Karen runt de Bed & Breakfast Can Torras.

Evelien met een mand vol paddenstoelen en een stukje zwerfvuil...

Gisteren nam het tweetal ons mee op mushroomzoektocht. We zitten hier in een natuurpark vol met kurkbomen – die waar ze de kurken voor de wijnflessen mee maken. We gingen dus voor de tweede keer tijdens onze ecotripping de bossen in, op zoek naar die rubberachtige wondertjes van de natuur. De giftige lieten we links staan en de eetbare namen we mee – we beginnen al echte kenners te worden. Onderweg pikten we nog een flesje wijn mee - het is te zeggen, ons ecologisch hart kon het niet aan om zwerfvuil te laten liggen in dit ongerept stukje natuur- en met onze mandjes vol 'gifgele', maar eetbare paddenstoelen keerden we terug richting Can Torras waar we ons tegoed deden aan een zondags glaasje Sherry. 

Fiere paddenstoeljagers

Je hoort ons niet klagen.

In de Gironese wolken

Ziezo, de Frans-Spaanse grens is overschreden – nu enkel nog de taalknop in onze hoofden omdraaien. Verwarring alom - met behulp van onze eerste vrouwelijke lift. Ze loodste ons door de politiecontrole. Met zicht op de zwartgeblakerde bomen in het grensgebied vertelde ze ons over de bosbranden die voorbije zomer gewoed hadden. Uiteindelijk bereikten we Girona – waar momenteel een vurige ‘strijd’ aan de gang is om de Catalaanse onafhankelijkheid. Onze – niet zo ‘hitchhike-minded’ – gastvrouw wachtte ons op en bracht ons langs kronkelende wegen naar Can Torras. Met een verzadigd gevoel – na de appelcrumble van zoonlief – kropen we ons nieuw nestje in. 

Groot werden onze oogbollen toen we de volgende ochtend met de drie uitgelaten honden des huizes de omgeving verkenden. Omringd door bergen en bos konden we moeilijk anders dan met een fris gevoel aan onze werkdag beginnen. Al wiedend wroetten we door de plantentuin van Karen en David, een Engels koppel met een Bed & Breakfast: Can Torras. De organische tuin, het rietbed en het warmwatersysteem maken deel uit van hun ecologische visie (meer hierover binnenkort).

Na het wieden, worstelden we met een hele horde doornstruiken. Wij, volhardend in het dragen van shorts – want hé, we zijn in Spanje – staan ondertussen vol schrammen en muggenbulten. Alweer een natuurlijk fenomeen waar we moeilijk tegenin kunnen gaan.

Evelien, de grote hondenvriend

Een veelvoorkomend probleem in de streek zijn achtergelaten honden. Vandaar dat het koppel op dit moment al drie honden van de straat geplukt heeft. Maar de jongste, Buster, met een moeilijk in toom te houden jachtinstinct is lastig in combinatie met pluimvee. Dat hebben we jammer genoeg aan den lijve ondervonden. Toen we de kippen, eenden en parelhoenen wilden voederen, slaagde de kleine jager er in om binnen te dringen. Een van de parelhoenen werd ernstig toegetakeld. Dat was een angstig moment op onze ecologische trip, een van de minder mooie kanten aan het leven met en in de natuur. Maar dierlijke instincten zijn nu eenmaal wat ze zijn.

Buster

Ondertussen hebben we alweer een portie houtstapelen achter de rug. Blijkbaar toch een bezigheid van iedere ecologische mens. We hebben ook de plaatselijke supermarkt bezocht - Mercadona voor de Spanjekenners - en we waren toch wat achterdochtig bij het zien van die mooie, grote, glanzende stukken groente en fruit die allemaal dezelfde grootte bleken te hebben - zou ons biologisch kantje toch aan het groeien zijn? 

El alcalde de Girona

Gisteren hadden we een dagje vrij en konden we nog eens volop de toerist uithangen, maar ons ecologisch oog viel op schattige politiewagentjes waar een man in pak mee reed. Geluidloos plaatste de nieuwe elektrische aanwinst van het politiekorps zich voort met niemand minder dan de burgemeester van Girona aan het stuur. Zo zie je maar, een ecotripper heeft nooit echt vrij – maar genieten doen we sowieso.

Hasta pronto!

Le Moulin d' Orsennes, the Movie

Twee weken geleden waren we te gast bij Wim en Patricia. Samen met 18 andere vrijwilligers werkten we er mee aan hun droom. Wim (42) is yogaleerkracht en Patricia (35) is creatief docente. Twaalf jaar geleden zijn ze verhuisd naar Frankrijk om een nieuw leven te starten. Ze wilden meer in harmonie met de natuur gaan leven. Na anderhalf jaar meegedraaid te hebben in een woongemeenschap, kochten ze een eigen huisje dat ze volledig opknapten.  In de zomer huurden ze een domein waar ze met hun organisatie ‘Sadhaka’ workshops gaven. De cursisten kunnen zich gedurende een week laten onderdompelen in yoga en kunstzinnige lessenreeksen.

Hun organisatie is in de loop der jaren gegroeid en Patricia en Wim waren klaar voor een nieuwe uitdaging. Ze vonden Le Moulin, een oude molen in Orsennes, een plek waar ze zowel kunnen leven als hun zomercursussen kunnen geven. Sinds 14 september zijn ze er druk in de weer om hun droom te realiseren. In het filmpje laten we hen vertellen over hun plannen. 

Veel kijkplezier!

Liften voor Dummies, part 2

Eerst de naakte cijfers: we zijn vertrokken om 6u30 in Chenaud en toegekomen in Girona om 21u. Dat maakt in totaal: 14u30 en 624 kilometer op de teller. Een dag met welgeteld negen lifts, één broodje Brie, een tiental physalissen, twee appels, een handje noten en twee voorbijgestoken lifters - oké, we geven toe: in Figueras konden we de supermarkt el Dia niet aan ons laten voorbijgaan ... chocolade por favor.

Eco-lifttips:

• Begin alvast met een ecologische ingesteldheid: gebruik oude 'Lidl-Muësli'- dozen om klaar en duidelijk de bestemming neer te pennen - recyclage on the way!
  
• In een truckersrestaurant aan de kant van de weg vind je overheerlijke broodjes met Brie. Een aanrader als je, je goede lifthumeur niet kwijt wil spelen.
  
• De péage is een topplaats, al is vooral de dresscode een niet te versmaden werkpuntje. Met zwarte leren broek en vest, kom je niet snel de grens over - met een bordje 'breng me naar het dichtsbijzijnde politiekantoor' ben je al helemaal geen graaggeziene autocompagnon. In langvervlogen tijden was een legeruniform blijkbaar voldoende om een lift te vergaren. Maar ook met een roze jas, roze trekrugzak en lieflijke blik ben je een welgekomen gast.
  
•  Maak gebruik van vriendelijke mensen die je - naast tictacjes - ook een lift terug naar België willen geven.
  
• Hou afstand van louche lifters, steek er bijvoorbeeld twee voorbij aan de péage.
  
• Als je even door doornen moet ploeteren om een betere liftplaats op te zoeken, bijt dan op je tanden en wees niet te preuts om enkele haren in de struiken achter te laten.
  
• Probeer Franse dialecten niet altijd te verstaan, knik gewoon van oui - hou wel de mimiek in het oog, soms is non een betere optie - en laat ze lekker doorratelen.

En bovenal, hou je bordje in de lucht.

Tiny et Evelien à la ferme

Tiny (en Evelien) à la ferme – zoals Tiny op de boerderij, maar dan anders.

Op een zekere lundi werden we hier afgezet aan de poort. Na een dagje autostop vonden we al snel de weg naar onze dormytoire. De daaropvolgende dagen werden we in ’t Frans ingelijfd op de boerderij. Met pelle et râteau schepte Evelien de grootste ‘crottin de cheval’ – paardenkeutels met name. Tine vluchtte al snel met de gastvrouw richting supermarkt en geitenboer/vriend Jean-Luc - de onderkruipster.

Tiny eet physalis

Met de brouette aan de hand verkenden we de moestuin; physalis, poireaux, pommes de terre, poivrons, bettraves, citrouilles …

Bij onze kookbeurt was het dan ook de tuin die als grootste inspiratiebron gold. Hier wordt trouwens echt nog met een ruilsysteem gewerkt. Le boucher op wandelafstand geeft vlees voor de groentjes van ‘Du Patureau’. Ook met de buurman Marcel wordt lustig geruild. Met noten, maïs en een portie gezelligheid verdient hij zijn plaatsje aan de keukentafel.

Klungelige deegbolletjes

Eenmaal in de week wordt buiten de zelfgebouwde broodoven in gang gestoken. Mits enig geklungel zijn uit onze deegbolletjes – les pâtes –toch mooie broden tevoorschijn gekomen – een tikkeltje zwart misschien maar soit.

Elke avond haalt de vrouw des huizes haar beste handtechnieken boven pour ‘traire les chèvres’. Normaal worden de boerenpaarden ingezet om de moestuin te verwerken. Jammer genoeg is enkele weken geleden ‘la grange’ afgebrand waardoor de meeste werktuigen in rook opgegaan zijn… Nu ja, wij – als echte boerinnenpaarden – hebben dan maar de patatjes geoogst.

Comme des vraies :-)

De release van La Tanière des Lutins

Na veel ecologische internetverbindingen en uploadstruggelingen is het filmpje van onze eerste bestemming 'La Tanière des Lutins' geschapen met in de hoofdrol 'Wouter Keirse' een toffe meneer met een duurzame visie.Veel kijkplezier!

Liften voor Dummies

Met de zon aan onze zijde – wat een verademing was na een weekje modderploeteren – gingen we maandag het liftavontuur tegemoet. Rond tien uur ging ons eerste bordje de lucht in. Met een portie goede moed, een stralende glimlach – en nee, korte rokjes kwamen er niet aan te pas – slaagden we er in om tegen zes uur 's avonds onze nieuwe bestemming te bereiken.

Enkele tips:

• Bovenal wees positief, keep on smiling.
• Als je op een tactische plaats staat, ga dan niet meteen in op het eerste, beste aanbod. De kans bestaat dat die chauffeur je slechts tien kilometer verderop dropt aan een verlaten oprit van de autostrade – waar de enige voertuigen die je ziet tractors zijn, die de snelweg zelfs niet op mogen.
• Maar wanhoop niet. Af en toe staat het geluk aan je kant. Plots kan er een oud Engels dametje opduiken, die geen nee kan zeggen tegen een smekende blik. Wie weet geeft ze je zelfs spontaan een wegenkaart van Frankrijk mee om je weg verder te zetten – vergeet die niet, een absolute must als je de lifttoer op gaat…
• Wanneer je aan een tankstation wordt afgezet, geef dan niet te snel op wanneer je merkt dat ofwel niemand jouw richting uitgaat, ofwel de auto volgepropt is of wanneer de enige aanbieding die je krijgt twee Spaanse macho-truckchauffeurs zijn, die je enkel een opgesplitste lift willen geven. Ga dan gewoon – na twee uur – de verkeerde richting uit. Je weet nooit wie je op je pad tegenkomt.
• Wanneer Neil Young op de achtergrond speelt, weet je dat het goed zit. Wanneer de chauffeur daarenboven een champagneboer is, dan heb je het pas echt getroffen.
• Soms denk je bij jezelf: waar ben ik nu weer aanbeland - bijvoorbeeld op een plaats waar een auto je enige uitweg is. Steek gewoon die duim omhoog, na twee minuten geraak je wel ‘van straat’.
• Zeg altijd dat je een vriendje hebt wanneer een Franse gladde jongen je vraagt of je meer van Franse of van Belgische jongens houdt.
• Wanneer je ten slotte ergens voorbij de péage geraakt bent, en helemaal niet weet welke richting je uit moet, spreek dan toevallig een baardige oude man aan, die een kennis blijkt te zijn van de familie waar je heen moet.

Bovenal: laat je duim niet te snel hangen.

De laatste ‘Molen-avonturen’

Een meditatie midden in het veld, op het ritme van de ondergaande zon, was het startschot van ons weekend.  Er volgde nog een knetterend kampvuur met hoelahoep en gitaar. Op zaterdag, onze vrije dag, werd er journalistiek werk geleverd. 's Middags ging ik (Evelien) mee op ‘housewarming-picknick’ met Wim en Patricia bij een vriend, Jacob, die geheel op eigen kracht een ‘roulotte’ ineengetimmerd heeft – leuk weetje: de isolatie bestaat uit hennep.

En op zaterdagavond werd de pizzaoven aangestoken. De oven is een overblijfsel van het oude bakkerijtje van weleer. Je stookt de oven op met hout tot 300°C om pizza’s te bakken. Daarna koelt hij geleidelijk aan af en kan je achtereenvolgens, afhankelijk van de temperatuur,  broden, taarten, koeken en gedroogd fruit bakken. Maar wij hebben het enkel bij de – zelf gefabriceerde – pizza’s  gehouden. 

Daarna bolden we richting JJ’s, een cafeetje ‘in de buurt’ waar de muzikale talenten in onze groep zich helemaal konden smijten. De bar bleek reeds volgepropt met Engelse ‘bourgeoisie’, die ons troepje ongeregeld argwanend gade sloeg. Maar na de eerste muzieknoten die Grant uit zijn stem en gitaar haalde, smolten ze helemaal. 

Zondag was onze laatste werkdag: Tine – zoals gewoonlijk – achter de kookpotten en Evelien met schuurpapier in de hand. De laatste avond en ochtend was volop genieten van de gezellige drukte, met het besef dat de volgende stop iets stiller zou zijn. 

Dag Moulin, dag lieve vrijwilligers en merci Wim en Patricia.

Sfeerbeelden Le Moulin d'Orsennes

Allegaartje

Vandaag daverde de tweede verdieping van de molen, vonden we een nest hulpeloze mollenjongen en verdikte de modderlaag zienderogen.

Een muzikaal allegaartje van avonturiers en kunstenaars is het hier. De gitaren, tamtams, en de trekharmonica staan geen seconde stil - behalve dan tijdens de werkuren en meditatiemomenten. Hoewel ze dan ook soms blijven nazinderen. Van Abba tot de Beatles. Van een strakke gitaarsolo tot een ongestructureerde jamsessie.

Le Moulin ligt een beetje verscholen achter hoge boomkronen en in een vallei waar het regenwater als in een dakgoot naar beneden stroomt. Elke ochtend komen we samen in het livingetje. Met een overbevolking tot gevolg. Met ondermeer een fietsende goudsmid, een snoeiende reisbegeleidster, Schotse neven, een jonge Mexicaan, enkele Hollandse meiden met pit en een Deense deerne staat de klok nooit stil.

Je vraagt je misschien af waar het ecologische in dit verhaal gebleven is? Wel, Wim en Patricia willen in de komende jaren de oude leefgemeenschap die hier ooit was terug doen opleven. En terugkeren naar de zelfvoorzienendheid - of toch een dichte benadering, we ondervonden reeds dat niet alles zomaar vanzelf komt. Een eigen bakkerijtje, doorgeknipte elektriciteitsdraden en warm water op zonne-energie staan alvast op het wachtlijstje. 

Le Moulin, elke steen is er één

Ons hoofdstuk in La Tanière des Lutins zit erop. Hoewel het receptenboek en de ecologische wijsheden nog steeds rondzweven in onze hoofden. Als laatste avondmaal op zondagavond werden de frietjes uit de kast gehaald. Niet alleen de typische patatjes, maar ook en vooral de pompoenfrietjes, ware tongplakkers.

De 'geregelde lift' waar we het trouwens over hadden eerder, dat was gewoon het busje van Wouter en Kathleen. Toeval of niet, Wim en Patricia van le Moulin zijn kennissen van hen. Op zondagavond werd de molen officieel opengesteld. En daarenboven was het Patricia's verjaardagsfeest. Dus toen we arriveerden stonden de slagroomtaart en appelcrumble al te lachen naar ons. Ook het kampvuur werd in gang gestoken. Een mooier afscheid en tegelijkertijd fijnere verwelkoming kan je moeilijk krijgen.

Het is hier trouwens een gezellige pot nat van expats met een grote portie lef en ecologische dromen. Op een of andere manier zijn ze allemaal gelinkt aan elkaar. Zo zagen we Jacob werken aan Wouters deur, en zondagavond zat hij te smeulen rond het kampvuur. Frans – van Anya en de geitenkaas- dook gisteren plots op in de molen om enkele spullen op te halen. Ondanks de tientallen kilometers tussen de verschillende expats kan je toch spreken van een soort community-gevoel.

Van een klein, knus gezinnetje naar een groep van bijna twintig vrijwilligers was even wennen, maar we zijn ondertussen thuisgekomen. Het is een gezellig allegaartje van jonge en iets oudere enthousiastelingen. Elk met een eigen verhaal en op zoek naar zichzelf en dat tikkeltje meer in het leven.

Van ecologisch leven zijn er nog niet al te veel zichtbare verwezenlijkingen, wél heel veel intenties en plannen en hopen biologische en vegetarische lekkernijen.

Tine heeft zich alvast geïntegreerd in de kookploeg – houd de receptenpagina maar in het oog – terwijl Evelien haar kunsten in het houtstapelen mocht tentoonspreiden en haar energie kwijt kon in het afbreken van machinerie en stuff. 

We zijn hier gisteren eventjes helemaal in de knoop geraakt met ons zelf. Nu ja, we werden geïntroduceerd in het yoga-gebeuren. We voelden het nog wat kraken en piepen in ons lijf – en de vloer ook by the way.

Sinds deze ochtend is Evelien trouwens lid van de Inner Circle. Ze trok het ‘juiste’ luciferstokje, dus kon ze niet ontsnappen aan het privilege. Je raadt nooit welk jobje ze kreeg… Hier is ook een droogtoilet, en wat voor één. De ton was boordevol vanmorgen. Ondertussen is ze leeg. Haar handen hebben nog een geurtje. Gelukkig kwam Tine aangesneld om een handje toe te steken – en eens goed haar lachspieren te trainen.

C'est presque fini ici

De dauwtrip van gisteren heeft geen wereldschokkende 'paddenstoelhoeveelheden' met zich meegebracht. Het was wél een uiterst geslaagde ochtendwandeling met ondermeer de tepelzwam als doelwit - tegen de avond lag het in de pan als proevertje. Enkele weiden en bossen later - en een klein verstopmomentje tussendoor, want de boer van het terrein waar we over dartelden liet even zijn hoofd zien - kwamen we terug op het pad van la Tanière des Lutins. 

Kathleen op zoek ...

's Middags werden we verwacht in le Mazagran, een landelijk restaurantje in de buurt - ze leveren ook tonnen vol voedsel voor de varkens die al luidkeels beginnen smakken bij de gedachte daaraan. Het licht-in-ons-hoofd-gehalte bleek duidelijk gestegen na de aperitief: Vin d'Orange. Een aperitief op basis van sinaasappelschillen en witte wijn. Een aanrader voor de zoetere bekken. Gelukkig voorzagen Kathleen en Wouter daarna voor ons een simpel taakje: verse appelstroop maken. De verse appeltjes van weleer (die we enkele dagen eerder plukten) smeten we de weckpot in en koken maar. Na een halfuurtje liep het sap van de appeltjes uit de pot en daarmee gingen we alweer aan de kook. Waardoor we deze avond heerlijke stroop konden uitsmeren over onze pannenkoeken.

 Eerder vandaag waren we nog in een crisissituatie beland. Je eigen vlees in de diepvries, is een grote stap naar zelfvoorzienendheid. Alleen blijkt die diepvries nog steeds vast te hangen aan een draad. En die draad werkt op dat ding, hoe heet het al weer, elektriciteit me dunkt. Een klein defect zorgde voor 500 ontdooide liters vlees. Al goed dat het kenners zijn, zodat we de meeste vleeslappen al bakkend konden redden.

Oh, en aan het droogtoilet geraken we zo langzamerhand gewend. Slechts af en toe is de neiging er om naar de doorspoelknop te grijpen. Een beweging die er na 23 en 28 jaar helemaal ingebakken zit/zat.

Onze eerste etappe zit er trouwens bijna op. Morgen hebben we een geregelde lift die ons richting Orsennes brengt. Naar Le Moulin. Benieuwd wat ons daar te wachten staat. De internetverbinding blijkt niet al te denderend te zijn, nu ja, ondertussen zijn er enkele receptjes aangevuld, dus je zal niet lang op je honger moeten zitten.

Gezapig genieten

Met een maag boordevol tuinverse groentjes, verwerkt in een huisbereide lasagne, is het gezapig zoeken naar de juiste woorden. Een week zitten we ondertussen in La Tanière des Lutins en nog steeds lijkt er geen einde te komen aan de kennisstroom die onze gastouders met ons delen.

'Onze strontvrachtwagens'

Daarnaast maken we kennis met een andere meute expats die ook als een blok voor Midden-Frankrijk gevallen zijn en daarenboven ook 'het ecologische hart op de juiste plaats' hebben. Gisteren ontmoetten we Frans en Anya, een Nederlands koppel dat bijna geitenkaas produceert alsof het tandenpoetsen is - zowel 's ochtends als 's avonds herhalen ze het proces. De goede tandenpoetsers onder ons, weten dat dit een must is om tandenboren te vermijden. Met uiterste precisie en met oog voor hygiëne wordt geitenmelk op een biologische wijze verwerkt tot de kaas. De exacte werkwijze wilden we hier heel graag neertypen, maar het proces is iets te ingewikkeld om stap voor stap uit te leggen. 

Ohja, de reden van ons bezoek aan de geitenboerderij was een verjaardagsfeestje. Op woensdag blijken de Franse schoolpoorten genadeloos gesloten te zijn, waardoor er ruimte is om andere bezigheidstherapie te voorzien.

Vanochtend trokken we gezwind richting de appelboomweide. Een ladder in de ene, een emmer en kistjes in de andere - ik geef toe: we zijn welgeteld meerdere malen om en weer gewandeld om alles op de juiste plaats te krijgen. Na enig gesukkel met de ladders - we blijven natuurlijk vrouwen. Al zijn we ons geslacht hier ruimschoots aan het opkrikken - sprong Wouter ons te hulp. Daardoor lukte het om enkele kistjes vol eetappels te plukken. Helaas regent het ook soms in Pouligny-Notre-Dame. Nu ja, we zien overal de leute van in. Morgenvroeg staat paddenstoelzoeken op het programma. Wat een regendruppel al niet oplevert in de natuur.

Na de middag zijn we alweer de stront in gevlogen. Compost blijkt hier het codewoord om een vruchtbare moestuin te onderhouden. Om dan uiteindelijk bij het begin van deze blogtekst te belanden: verse groentenlasagne. Zowel van smaak als kleur was het een recept op z'n Kathleens: genieten dus.

Einde