Munksøgård

Waren we bij Hallingelille al geïnspireerd, dan hebben we het bij Munksøgård helemaal gevonden. Slechts twee nachtjes legden we onze hoofden en beentjes te rusten in de mezzanine van het gemeenschapshuis. Toch wist deze plek ons hart te veroveren.

The lake of Munksøgård

Na een korte maar krachtige fietstocht – ja, zo zijn wij hé – bereikten we mits een kleine zoektocht, het ecodorp. Het was een verademing om tussen de nieuwbouwblokken een oase vol gezellige houten huisjes te vinden. Aangezien we 'voor' zaten op schema en we 'officieel' eigenlijk pas enkele dagen later verwacht werden, besloten we alvorens ons erin te smijten ons pastasalaatje en versgebakken brood – meegekregen van de lieve mensen van Hallingelille - gezapig op te smullen op de picknickbanken bij de ingang.

Een klas enthousiaste kinderen rende ons voorbij en – terwijl wij ons afvroegen wat die Deense jonkheden daar deden - werden we aangesproken door een vriendelijke jongedame die zich op haar beurt afvroeg wat ons, twee bezwete fietsreizigers, naar Munksøgård bracht. Ze introduceerde ons aan Adrián en Garazi, onze contactpersonen – twee jonge Spanjaarden die hier op uitwisseling zijn – en de toon was meteen gezet. We haalden ons beste Spaans nog eens boven en kletsten honderduit. Blijkbaar hadden zij de klas net rondgeleid in het teken van hun vrijwilligersprogramma.

Garazi and the animals she takes care of in Munksøgård

Ze brachten ons naar hun woonblok 'De jeugd'. In Munksøgård heb je vijf woongroepen; De jongeren, de families, de senioren, de eigenaars en de semi-eigenaars. De eerste drie groepen huren een woning, de eigenaars bezitten er uiteraard één en de semi-eigenaars bezitten een gedeelte van hun woning en huren het andere deel – we snappen het zelf ook nog niet volledig. Elke woongroep heeft zijn gemeenschapshuis waar er meerdere malen in de week samen gekookt wordt en waar ze activiteiten organiseren. Ze hadden voor het huis nog maar net met z'n allen een terras aangelegd waar wij dankbaar gebruik van maakten tijdens onze tweedaagse.

Munksøgård, we came, we saw and we knew it was good ...

Bij 'De jeugd' werden we hartelijk ontvangen. We voelden ons meteen thuis bij het zien van al die vriendelijke gezichten. Garazi en Kaya – een Deense jongedame die in één van de studio's woonde en als gemeenschapstaak, de opdracht had om af en toe bezoekers rond te leiden – namen ons meteen op sleeptouw. Alvorens echter aan onze rondleiding te beginnen, gingen we samen op zoek naar ijs – ja, ijs- in het winkeltje van Munksøgård. Duur, dat wel, maar met vier meiden ambachtelijke nougatijs naar binnen werken, het schept een band. We waren er klaar voor.

We bezochten het strobalen gemeenschapshuis van 'De families', de seniorentuin, de paarden, de geitjes, het meer, … en we zagen dat het goed was. Of beter gezegd: we voelden dat het goed was. Overal op het terrein vind je 'eetbare' bomen waar de mensen naar wel en wee mogen plukken. Iedereen beschikt over een eigen moestuin. Het water voor Kaya's tuintje – dat nog wat op orde moet gesteld worden na de examens van onze vrolijke gids – werd van water voorzien via een pomp in een nabijgelegen meertje, aangedreven door een windmolen. Ingenieus systeem. Het viel op dat de seniorentuin er het beste bijlag – je ziet waar de ervaring zit, we kunnen nog wat van ze leren. Zij hebben hun tuintjes samengevoegd en vijf senioren aangesteld voor de planning, maar iedereen die kan, helpt mee.

Wat ons betoverde aan de plek is moeilijk in woorden te vatten. Waarschijnlijk zat het kampvuur op de twee hete zomeravonden – volgens kenners zijn er slechts twintig zulke avonden op een jaar, hebben wij even geluk – er wel voor iets tussen. Twee avonden op een rij hebben we gekletst met 'De jeugd', genoten van gitaar, accordeon, een glaasje wijn, interessante gesprekken, … Asger, één van de jeugdige inwoners maakte ons zelfs spontaan een liedje over ons 'Belgian ladies made of steel' dat we de volgende dagen op de fiets zouden blijven zingen.

Geen auto's op de kiezelwegen van het domein, die worden netjes aan de ingang achtergelaten. Hierdoor kunnen de kinderen – en volwassenen – zich vrij en zorgeloos bewegen. De mensen kennen elkaar en helpen elkaar. Drie keer in de week eten ze samen in het 'jeugdhuis'. Je beslist zelf of je al dan niet mee-eet en het zijn altijd anderen die koken. Maar ook daarnaast eten ze dikwijls samen, gewoon spontaan omdat ze geen zin hebben om alleen aan hun keukentafel te zitten. Wij hadden het geluk één gemeenschappelijke maaltijd mee te maken, maar de avond ervoor zaten we gezellig op het terras – met ons broodje guacamole natuurlijk, overblijfsel van Costa Rica, het is sterker dan onszelf – met een paar anderen die gezien hadden dat er leven was rond het gemeenschapshuis en met hun bordje eten buiten kwamen zitten. Gezellig!

Munksøgård

Hallingelille was already an inspiring place, but Munksøgård was even more inspiring. We only slept on the mezzanine in the community house for two nights, but this place won our hearts.

After a short but powerful bicycle tour - hey, that's how we are - we reached the ecovillage. It was a relief to see an oasis of cosy wooden houses in between the new building projects in the area. Because we arrived some days too early, we decided we had some time left to enjoy our pasta salad and freshbaked bread - which we got from the friendly people in Hallingelille - on the picnic benches by the entrance.

A class of enthusiastic children passed by and - while we were wondering what those young people did here - 

a friendly woman approached us with the question why we, sweaty bike travellers, were in Munksøgård. She introduced us to Adrián and Garazi, our contacts - two young Spanish volunteers - and that's how it started. We dug up our best Spanish and we chattered away. They just finished their guiding tour with the children.

Freshly picked strawberries from small inhabitants of the 'family' group

Garazi and Adrián took us to the living area of 'The youth'. In Munksøgård you have five different living groups: the youth, the families, the seniors, the owners and the semi-owners. The first three groups rent a house, the owners have one and the semi-owners own a part of their house, the other part they rent - we also don't really get this. Every group has its own community house where they eat all together from time to time and where they organize all kind of activities. Just before we arrived they had built their own terrace, of which we made good use of during our stay.

Fire place in front of the new terrace

We felt like home seeing all those friendly faces. Garazi and Kaya - a Danish young lady who lives in one of the youth rooms and who has the community task to lead visitors around - gave us a tour in Munksøgård. But before we started the guided tour, we searched for the best ice cream in the neighbourhood ... so we bought nougat ice in the organice shop of the ecovillage. After eating the delicious delicacy we were ready to walk around.

Chatting with the ladies

We visited the straw bale community house of 'The Families', the senior garden, the animals, the exchange stable - here everyone can leave something they don't use anymore, for example books, clothes or even a sofa, and someone else of the community can take and use it! -  ... and we saw that it was good. Or better: we felt it. Everywhere in the place you see 'edible trees' where everyone can pick as much fruit as they want. Every inhabitant has his own small garden. The garden of Kaya - that needed some handy hands after the exams - was given water from the small lake nearby. It was pumped up by a pump which got its power from a little windmill. Ingenious system. The maintenance of the senior garden was clearly the best - you see where the experience can be found. They gathered their gardens and with five 'head gardeners' they make it work.

Kaya and the strawbale house of the 'Families'

Exchange stable, just take what you need

The senior garden

It is difficult to say why we were so enchanted by this place. Problaby the two summer evenings with bonfire were part of the enchantment. Two nights in a row we talked with 'the Youth', enjoyed the guitare, the accordion, a good glass of wine, ... Asger, one of the young residents even made us a spontanious song 'Belgian ladies made of steel'. The days afterwards we couldn't stop singing the melody.

No cars on the gravel road of the domain. They all have their place by the entrance. So the children - and adults -  can move freely and carelessly. The people know each other and help each other. Three times a week they eat in the communal house. You decide yourself if you want to join or not. Next to that people also like sharing meals on other evenings, spontaniously, because they don't want to sit alone on their kitchen table. We could enjoy one of the communal dinners, but the evening before we were eating our bread with guacamole - a remainder of Costa Rica, it's stronger than ourselves - with other people who joined us at the terrace with their plates. Cosy, cosy place ...