Cob building, let nature rule!

Na enig gezwoeg met het internet, is ons eerste filmpje over Costa Rica een feit. Wat een dagje in een hostel in San José allemaal niet kan doen. Benieuwd naar wat 'Cob building' nu eigenlijk inhoudt, Tomas vertelt jullie meer...

We hielpen hem enkele weken geleden met de bouw van een kippenren in Villas Mastatal. Dit was onze eerste ervaring met het bouwen met natuurlijke en gerecycleerde materialen. Vandaag trekken we verder naar Orosi, Sanctuary Farm waar we gaan meewerken aan earthships. We houden jullie op de hoogte!

After a fight with the internet, our first film about Costa Rica is a fact. What a day in a hostel in San José can do. Curious about 'Cob building', Tomas explains it...

We helped him building a chicken coop in Villas Mastatal which was our first experience with natural building. Today we're going to Orosi, Sanctuary Farm where we will help building an earthship. We keep in touch!

Ecologische in- en uitzichten van Mastatal tot Manuel Antonio

Basil en de bamboepamper

Op een organische boerderij zoals Villas Mastatal merk je dat reizigers, jong of oud, individueel of zelfs voltallige gezinnetjes allemaal hun eigen ecologische ideeën hebben. Van de vegetarische Jes tot het Australische gezinnetje met peuter Basil die vrolijk rondhuppelt in herbruikbare bamboepampers. Een Amerikaanse familie was dan weer op zoek naar leuke voorbeelden om zelf een organische boerderij op te richten met behulp van vrijwilligers. En dan hebben we het nog niet eens over onszelf gehad. Twee ecotrippers op zoek naar ecologische in - en uitzichten. Een bont allegaartje dus van mensen van over de hele wereld. Costa Rica blijkt echt de trekpleister bij uitstek te zijn om je ecologische gedachten te ordenen.
Toch vragen wij ons af of wij buitenlanders, het land niet anders beleven dan de authentieke Tico´s . In het binnenland zien we hen gewoon lekker leven op hun ritme: te paard gaan ze richting hun werk, en af en toe brengt de hobbelende bus grote voorraden rijst tot bij de mensen. De inkopen gebeuren lokaal en vaak in enorme hoeveelheden. Hetgeen wat vroeger ook bij ons gedaan werd, maar nu omver geslagen is door onze onbedwingbare consumptiedwang. Of zoals oudere mensen soms luidop denken: waar zijn de tijden?

Ondertussen liggen er drie dagen Manuel Antonio achter onze rug. Een Pacifisch kuststadje met een klein, maar drukbezocht nationaal park. Onze doelstellingen waren dubbel. Aan de ene kant hadden we nood aan een plaats waar internetafhankelijken zoals ons de tijd hebben om lekker door te werken: teksten schrijven, foto's opladen, filmpje afwerken én mails rondsturen om de komende weken nieuwe thuishavens vast te leggen. Aan de andere kant wilden we ook de door heel wat toeristen gegeerde natuur met eigen ogen beschouwen. Nu, na twee weken ongerept regenwoud terechtkomen in een jungle van hotels, waar supermarkten naar je lachen met torenhoge prijzen en waar de ene toerist na de andere je ooghoek kruist, was toch even slikken.

Na de eerste dag hadden we al een luiaard op het puntje van een boom zien kruipen, aapjes als wilden van tak tot tak zien slingeren en leguanen aan het zwembad bij de hostel zien kruipen. Dat allemaal zonder schrik of schaamte. De gewendheid aan het mensenras druipt er als ware van af. Dat hadden wij nog niet meegemaakt hier. Het enige aapje dat wij spotten voorbije weken in de buurt van Villas Mastatal, zat vanaf een veilige afstand zijn territorium af te bakenen en schuw verstoppertje te spelen in de bomen.

Oven met gerecycleerde glazen flessen

Goed, we zijn uiteindelijk het nationale park zelf niet binnen geweest. Na verschillende minder positieve ervaringen tot ons genomen te hebben van mede-ecotoeristen, besloten we dat het voor ons niet bepaald de moeite zou zijn. En die twee onderstreepte woorden willen we met zorg benadrukken. De rust en tegelijkertijd constante bedrijvigheid van al de levende organismen die wij voorbije weken gevoeld hebben, kan niet zomaar vervangen worden door een platgelopen pad waar de aapjes smeken om aandacht.

Even de toerist uithangen met Lotte, onze Hollie

Niettemin maakt Manuel Antonio het wél mogelijk om aan gelijk welk mensenslag – van kleuter in de buggy tot met krukken lopende jongere of oudere – een stukje jungle bloot te geven. Om op een veilige manier gerepte natuur met beide ogen vast te grijpen. Dat de lokale bevolking er munt probeert uit te slaan, mogen wij hen niet kwalijk nemen. Daar moeten wij als westerlingen niet voor onder doen. Integendeel. We hebben wel het gevoel dat er zich in Costa Rica een groot ecologisch bewustzijn manifesteert. Sympathieke, uit hout opgebouwde cafeetjes en restaurants, maken het straatbeeld nog gedeeltelijk passend binnen het junglegebeuren. Ook een winkeltje waar ze enkel natuurlijke kledij verkopen, zoals T-shirts uit bananenbladeren, trok onze aandacht.

Er blijkt vanuit verschillende hoeken van het land echt wel voldoende ecologische impulsen te komen, om van Costa Rica een duurzaam land te maken. De inkomsten van het nationaal park worden gebruikt om het behoud van de natuur te bevorderen. Al lazen we wel in een gerenommeerd reismagazine dat de maximale capaciteit van het park 300 personen per dag zou zijn, om de natuur in ere te bewaren. Dat getal wordt ruimschoots overschreden. En hoe je het ook draait of keert, massatoerisme legt een veel te grote druk op de natuur.

Ondertussen zijn we terug in ons rustig stukje natuur – al mogen de krekels wel eens een toontje lager zingen- en genieten we van onze laatste uurtjes op het yogaplatform. Straks trekken we onze bergschoenen aan om richting La Iguana, een organische chocoladeboerderij, te stappen. Onze nieuwe thuis – ons Belgisch chocoladehartje gaat weer wild te keer.

 Manuel Antonio, tourist paradise or waste land?

On an organic farm like Villas Mastatal, you notice a lot of travellers, young or older, individual or whole families who all have their own specific ideas about ecology. From the vegetarian Jes, to the Australian family with their cute little boy Basil who likes to hop around in his reusable nappies made of bamboo. An American family who was searching for good examples to start an organic farm by themselves with the help of volunteers. And then we haven't even talked about ourselves. Two ecotrippers looking for ecological insights and external sights. A colourful mishmash of people all over the world.


Costa Rica really seems the be the place to be for eco-lovers. Nevertheless we are wondering whether we, foreigners, have a different view about the country in comparison with the authentic Ticos. Deep in the jungle we see them living on their own rythm: they go to their jobs by horses and sometimes they go to the bigger cities to get huge sacks of rice. They buy their food local and in enormous amounts. The things we also did in earlier years, but now defeated by our unstoppable consumerism. Like older people sometimes say: in our time …


Last week we spent three days in Manuel Antonio. A city at the Pacific Coast, small, but with a touristic national park. On the one hand we needed a place where internetaddicts like us had the opportunity to work: writing texts, uploading pictures, finish a short reportage and sending e-mails to find a new home for the next couple of weeks. On the other hand we wanted to see a piece of nature loved by many tourists. To be in a jungle of hotels, where supermarkets smile at you with prices that are way to high and where there are just too many tourists, A bit of a shock after two weeks of unspoilt rainforest.


On the first day we saw a sloth crawling on the top of a three, monkeys jumping like wild beasts on the roof of a hotel and iguanas searching their way back home without any kind of fear or shame. It's obvious that they are very used to the human race. That we hadn't experienced here yet. The only monkey we saw in the neighbourhood of Villas Mastatal, was playing hide and seek in the trees a safe distance away from people.


Finally we didn't enter the national park itself. After hearing different negative experiences of co-ecotourists, we decided that it wouldn't be worth it for us. And those two words we want to underline. The quietness and at the same time constant movement of all the living organisms which we felt the last few weeks, cannot be replaced by overcrowded paths where monkeys are begging for some attention.


Nevertheless Manuel Antonio does make it possible to show to every kind of human being – from toddler in the buggy to the less mobile people – a piece of jungle. To grab, in a safe way, with botheyes some Costa Rican nature. We can't blame the locals that they try to make money out of it. We as Western people aren't any better. On the contrary. We have the feeling that there is a big ecological consciousness in Costa Rica. Rustic bars and restaurants built from wood, make the streetview a bit more acceptable in the spirit of the jungle. Also a shop where they only sell natural clothing, made out of bamboo and banana leaves, got our attention.

It seems as if there are a lot of ecological impulses coming from different sides of the country. The income of the national park is used to maintain the nature. Although we read in a renowned traveller magazine that the capacity of the park should be only 300 people a day, to honour the nature. That amount is exceded every day. And however you choose to see it, the impact of mass tourism on nature is noticeable.


On Friday we arrived back in our quiet piece of nature – although the cicadas may sing a tune lower – and we're enjoying our last hours on the yoga deck. Later on today we'll put on our hiking shoes to go to La Iguana, an organic chocolat farm. Our new home – our Belgian chocolat heart is going wild.

Van hydroponics tot cobbuilding: tuanis!

We hebben alweer vijf dagen Villas Mastatal achter de rug. Na een 'rustig' weekendje - met enkele regenwoudverdwaaltochten, watervaldouches en een vleermuisgrot – zijn we maandagochtend aan onze werkweek begonnen. Met meer dan twintig vrijwilligers is de leergierigheid hier heel groot. 

Dat is ook waar de heer des huizes, Javier, op doelt. Samen met zijn vrouw runt hij de boerderij van zijn schoonouders. Een tropisch stukje grond van twintig hectare groot, waarvan de helft regenwoud is. Fier leidde hij ons rond op zijn finca om ons zijn stukje fauna en flora te tonen. Van 'doodgewone' brocolliplanten tot biodieselbomen, van papaya's tot hydroponics: het aanbod van organisch tuinieren wordt hier als het ware uitgebreid week na week of vrijwilliger na vrijwilliger. 

 

Op onze eerste werkdag mochten we al meteen doen waar we goed in waren: verse koeienvlaaien scheppen, in een iets zuiderser kader weliswaar, maar het komt overal op hetzelfde neer. Met een schop en een emmer gingen we de stinkende hoopjes verteerd gras te lijf. Ditmaal niet om te composteren, – alhoewel 'caca de vaca' hier ook een dankbaar ingrediënt van de composthoop is - maar wel om onze eerste kennismaking met cobbuilding tot een goed einde te brengen.

Tomàs, een Franse vrijwilliger met natuurbouwskills, leerde ons de eerste kneepjes van het vak. Al rubberlaarsstampend prepareerden we het mengsel waarmee later het kippenhok zal opgebouwd worden: zand, aarde, water, kokosnootvezels en als kers op de taart verse koeienstront – of zoals onze Franse vriend het noemt 'koepoe'. De details en verdere informatie gaan we later 'vrijgeven'. 

Villas Mastatal is een plaats waar mensen ideeën kunnen uitwisselen en nieuwe technieken uitproberen. Javier staat open voor alle suggesties zolang het maar in harmonie is met de natuur. Aquaponics is één van die systemen die wij eerder op onze trip al tegenkwamen, maar in een ander klimaat en onder een iets andere vorm. 

Bamboe zagen voor het dak van het kippenhok

Aan inspiratie geen gebrek hier – de overload aan informatie bezorgt ons als het ware een writers block. Geen nood, jullie komen alle ecologische details tot in de puntjes te weten.

We hebben trouwens gisteren onze eerste mono (=aap) gezien. Jammer genoeg reikte Tines lens net niet ver genoeg om zijn snoetje een scherpe teint te geven. Een ander diertje dat wel stil bleef zitten, willen we jullie niet onthouden.

Bananenspin

From hydroponics to cobbuilding : tuanis!

 

It has already been five days since we arrived here in Villas Mastatal. After a 'calm' weekend exploring the local rainforest – getting lost –, waterfall showers and a bat cave, we started our workweek on Monday morning. With more than twenty volunteers the will to learn is huge here.

That is also what Javier, our host, is aiming for. Together with his wife he runs the farm of his parents in law. A tropical piece of ground of twenty hectars, of which the half is rainforest. Proudly he gave us a tour on his finca to show us his natural kingdom. From broccoli plants to biofuel trees, from papaya to hydroponics: the offer of organic gardening expands week after week, volunteer after volunteer.

On our first day of work we could immediately show our qualities : we got to shovel fresh cow poo. We're in a more southern surrounding than normal, but we can assure you cow poo smells the same wherever you go. With a shovel and a bucket we conquered those little piles of digested grass. This time not to compost – although here in Costa Rica caca de vaca is also an important ingredient of the compost heap – but to do cobbuilding.

Tomàs, a French volunteer with nature building skills, taught us his ground rules. With rubber boots – wellies for the English English under us – we prepared the mixture from which we will build the chicken run later on : sand, dirt, water, coconut fibres and at the top of the bill fresh cow poo – or koopoo as our French friend said. More details will follow.

Villas Mastatal is a place where people can exchange ideas and try out new techniques. Javier is open to all suggestions as long as they are in harmony with nature. Aquaponics is one of those systems, which we already discovered on our trip earlier, but in another climate and under a different shape.

No lack of inspiration here – the overload of information even gives us a kind of writers block. But don't worry, we'll give you all the ecological details later on.

Yesterday we saw our first mono (= monkey) by the way. Unfortunately the lens of Tine's camera didn't reach far enough to capture his cute face. Another animal, which did sit still, we don't want to hold back from you.

Van de jetlag in San José naar een zintuigprikkelend stukje natuur in Mastatal

Na meer dan 24 uur treinen, wachten, vliegen, wachten, vliegen, wachten, bussen zijn we beland waar we heen wilden: Costa Rica. Geen seconde te vroeg – eerder enkele  te laat – vonden we op de tast ons deugddoend bed. 

We willen onze trip ook op vlak van vervoer zo ecologisch mogelijk verderzetten, maar na enig opzoekwerk bleek het vliegtuig richting Costa Rica voor ons de enige mogelijke oplossing. De boot bleek al snel onbetaalbaar voor onze ecologische portemonnees en de tijdrovendheid was een ander obstakel. In België gaan we wel iets doen om onze uitstoot zoveel mogelijk te neutraliseren. 

Ondertussen zijn we al hobbelend in Villas Mastatal beland, een organische boerderij in het midden van het regenwoud waar ze experimenteren met onder andere permacultuur, aquaponics en hydroponics.

Onze zintuigen werden de eerste dag al flink geprikkeld … 

(Nieuwe) oorprikkels: piepende ‘old schoolbus’ remmen, gniffelende vogelbekjes – om half zes ’s ochtends -, wakker wordende krekels wanneer het zwarte avondlicht valt, krakende verroeste busdeuren en andere beestachtige piep, brom, knor – de hond die snurkt – en enkele onneerpenbare geluiden. 

Ogenschijnlijke zichtbaarheden: zittend op het composttoilet zie je de bomen hier wakker worden, de vogels hun route van de dag uitstippelen en een wolk een poging ondernemen om mistigheid uit te stralen. We zijn gek op composttoiletten. Je kan er zoveel dichter bij de natuur zijn zonder schaamte – het prachtig uitzicht krijg je er hier gratis bij. We hebben al  foto’s genomen – zelfs al bushobbelend -  van alles wat begint met –n- en eindigt in –atuur – maar er komt nog meer.

Neuselijke waarnemingen: de tropische muggenspray maakt menige herinneringen levend: Tines Mexicaans/Gambiaans avontuur en Eveliens Surinaams gevecht met de muskieten. Doorheen de busraampjes dringt de geur van het regenwoud zich op. Het vervaagt de uitlaatgassen alsof het wil aantonen dat moeder natuur ‘dame en keizerin is’ – een licht feministische opspeling. 

Smakelijke verwelkoming: met rijst, bonen en salade. Meer had een mens – en wij zeker niet – nodig na een jetlagachtige driedaagse. 

Tussen de bergelijke groenigheden en het met kleur overgoten dierenrijk voelen we ons vooral heel klein. Alsof wij – als fiere kabouters – er eigenlijk helemaal niet toe doen. 

Zou dat nu dat gevoel van Pura Vida zijn? 

From the jetlag in San José to an amazing piece of nature in Mastatal

After more than 24 hours of being on a train, then waiting, flying, and more waiting and a bus trip we finally arrived in Costa Rica. Not a second too early – more like a few seconds too late- we found the bed we were longing for.

We wanted to find an alternative way to get to 'the Rich Coast' but after some research, the plane seemed to be the only possible solution. Quickly we found out that the boat was too expensive and that it would take us a very long time to get there. But we are going to find a way to compensate our impact on the environment.

In the meantime we have reached our first destination 'Villas Mastatal' - an organic farm which experiments with permaculture, aquaponics, hydroponics... in the middle of the rainforest. We're here together with 20 other volunteers, trying to learn more about natural living. Our senses have been tantalized a lot the last few days.

ears: squeezing brakes of an 'old schoolbus', laughing birds- at half six in the morning- awaking cicada.when the eveninglight falls, cracking, rusted bus doors, other animal sounds – like the snorring dog of the family- and other undescribable sounds.

Eyes: sitted on the compost toilet you see the trees awake here, the colourful birds who decide the flight route they're going to take and a single cloud which attempts to make his way through the mountains. We love compost toilets, it makes us feel closer to nature and the one over here comes with an amazing view. We have taken a picture of everything that starts with -n and ends in -ature, but there's a lot more to come.

Nose: The tropical insect repellent awakes many memories: Tine's Gambian adventure and Evelien's Surinam fight with the mosquitos. Through the windows of the bus, the smell of the rainforest enters our noses. It makes us forget the exhaust of the cars. as if it wants to show us that mother nature is 'queen and mistress' – forgive us this light feminist touch.

Taste: rice beans and salad, we couldn't ask for anything better after our long trip in the bus. The past few days we have enjoyed the fruits of the tropical environment, pinapple, papaya, and avocado. It all tastes as it is supposed to be and we can assure you that that was heavenly.

Here in this mountainly green landscape and the colourful kingdom of animals, we feel very small. As if we – proud dwarfs - actually don't really matter.

Would that be the feeling of 'Pura Vida'?