zondag 30 september 2012

In het Hol van de Kabouters

La Tanière des Lutins Hier zitten we dan. Tine met de gitaar op haar schoot, ik met de laptop in een kist. Buiten. In het zonnetje. Midden-Frankrijk, Pouligny-Notre-Dame.

We zijn hier volop aan het Workawayen. Werken aan de weg. Onze weg. Maar vandaag is het zondag. Dan staat werken op een lager pitje in 'het Hol van de Kabouters', in La Tanière des Lutins. De voorbije dagen hebben we nochtans  niet stil gezeten. Van hout stapelen tot kippen pluimen. Van diertjes verzorgen tot glasscherven ruimen. Heerlijk. Naast hout zijn we ook en vooral veel informatie aan het sprokkelen.

We hebben hier een caravannetje. Onze slaapplaats, op de wei bij de pony Chouchou, de schapen, de geiten, kalkoenen en kippen. Als ware bricoleurs hebben we het raam - dat met geen stokken toe te krijgen was - voor zoverre dat mogelijk was, geïsoleerd. Met een kussen. En een overtrek. 



Wouter (33) en Kathleen (35) zijn onze 'gastouders'. Op drie jaar tijd hebben ze een koeiestal omgevormd tot een warme thuis. Hier, in het midden van Frankrijk. Naar eigen zeggen, een plaats waar veel mensen gewoon aan voorbijgaan. Op weg naar het Zuiden. Een gemis. Ze weten niet wat ze aan hun neus voorbij laten gaan. Wouter en Kathleen wisten dat wel en hebben toegehapt. Leven als God in Frankrijk is misschien veel gezegd - tenzij die God ook knoerten van werkhanden heeft. Ze werken hier hard. Op zoek naar hun eigen plekje. Hun levensverhaal klinkt bijna als een boek. Gisteren - met dat typische glaasje Franse, rode wijn in de hand - hebben we hen 'geïnterviewd'. Enfin, dat was het plan, maar als dat dictafoontje niet op tafel had gelegen, zou niemand het woord 'interview' hebben durven uitspreken. Het was meer een onderonsje. Een diepgaande oprakeling van hun levensavontuur - iemand nog een glaasje rode wijn?

Hun verhaal komen jullie nog te weten. Maar geef ons nog een beetje tijd. Ons verhaal is zich volop aan het vormen. Frankrijk maakt ons een beetje lyrisch. 

Gelukkig blijven we onszelf: Tine morst, Evelien laat alles vallen. Een kleine verandering: Tine heeft last van 'joekels van muggenbeten', Evelien ontsnapt eraan.

We zijn hier met ons gat in de boter gevallen - om niet te zeggen in de droogtoilet. 











1 opmerking:

  1. Meisjes, wat leuk om jullie verhaal te volgen, bij elke scheef getypte zin zit ik met de slappe lach. Ben toch wel heel trots op jullie;

    Dikke kus,
    Lies
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen

Al wie graag een berichtje achterlaat of een reactie schrijft: laat maar komen!