Le Moulin, elke steen is er één

Ons hoofdstuk in La Tanière des Lutins zit erop. Hoewel het receptenboek en de ecologische wijsheden nog steeds rondzweven in onze hoofden. Als laatste avondmaal op zondagavond werden de frietjes uit de kast gehaald. Niet alleen de typische patatjes, maar ook en vooral de pompoenfrietjes, ware tongplakkers.

De 'geregelde lift' waar we het trouwens over hadden eerder, dat was gewoon het busje van Wouter en Kathleen. Toeval of niet, Wim en Patricia van le Moulin zijn kennissen van hen. Op zondagavond werd de molen officieel opengesteld. En daarenboven was het Patricia's verjaardagsfeest. Dus toen we arriveerden stonden de slagroomtaart en appelcrumble al te lachen naar ons. Ook het kampvuur werd in gang gestoken. Een mooier afscheid en tegelijkertijd fijnere verwelkoming kan je moeilijk krijgen.

Het is hier trouwens een gezellige pot nat van expats met een grote portie lef en ecologische dromen. Op een of andere manier zijn ze allemaal gelinkt aan elkaar. Zo zagen we Jacob werken aan Wouters deur, en zondagavond zat hij te smeulen rond het kampvuur. Frans – van Anya en de geitenkaas- dook gisteren plots op in de molen om enkele spullen op te halen. Ondanks de tientallen kilometers tussen de verschillende expats kan je toch spreken van een soort community-gevoel.

Van een klein, knus gezinnetje naar een groep van bijna twintig vrijwilligers was even wennen, maar we zijn ondertussen thuisgekomen. Het is een gezellig allegaartje van jonge en iets oudere enthousiastelingen. Elk met een eigen verhaal en op zoek naar zichzelf en dat tikkeltje meer in het leven.

Van ecologisch leven zijn er nog niet al te veel zichtbare verwezenlijkingen, wél heel veel intenties en plannen en hopen biologische en vegetarische lekkernijen.

Tine heeft zich alvast geïntegreerd in de kookploeg – houd de receptenpagina maar in het oog – terwijl Evelien haar kunsten in het houtstapelen mocht tentoonspreiden en haar energie kwijt kon in het afbreken van machinerie en stuff. 

We zijn hier gisteren eventjes helemaal in de knoop geraakt met ons zelf. Nu ja, we werden geïntroduceerd in het yoga-gebeuren. We voelden het nog wat kraken en piepen in ons lijf – en de vloer ook by the way.

Sinds deze ochtend is Evelien trouwens lid van de Inner Circle. Ze trok het ‘juiste’ luciferstokje, dus kon ze niet ontsnappen aan het privilege. Je raadt nooit welk jobje ze kreeg… Hier is ook een droogtoilet, en wat voor één. De ton was boordevol vanmorgen. Ondertussen is ze leeg. Haar handen hebben nog een geurtje. Gelukkig kwam Tine aangesneld om een handje toe te steken – en eens goed haar lachspieren te trainen.