In de Gironese wolken

Ziezo, de Frans-Spaanse grens is overschreden – nu enkel nog de taalknop in onze hoofden omdraaien. Verwarring alom - met behulp van onze eerste vrouwelijke lift. Ze loodste ons door de politiecontrole. Met zicht op de zwartgeblakerde bomen in het grensgebied vertelde ze ons over de bosbranden die voorbije zomer gewoed hadden. Uiteindelijk bereikten we Girona – waar momenteel een vurige ‘strijd’ aan de gang is om de Catalaanse onafhankelijkheid. Onze – niet zo ‘hitchhike-minded’ – gastvrouw wachtte ons op en bracht ons langs kronkelende wegen naar Can Torras. Met een verzadigd gevoel – na de appelcrumble van zoonlief – kropen we ons nieuw nestje in. 

Groot werden onze oogbollen toen we de volgende ochtend met de drie uitgelaten honden des huizes de omgeving verkenden. Omringd door bergen en bos konden we moeilijk anders dan met een fris gevoel aan onze werkdag beginnen. Al wiedend wroetten we door de plantentuin van Karen en David, een Engels koppel met een Bed & Breakfast: Can Torras. De organische tuin, het rietbed en het warmwatersysteem maken deel uit van hun ecologische visie (meer hierover binnenkort).

Na het wieden, worstelden we met een hele horde doornstruiken. Wij, volhardend in het dragen van shorts – want hé, we zijn in Spanje – staan ondertussen vol schrammen en muggenbulten. Alweer een natuurlijk fenomeen waar we moeilijk tegenin kunnen gaan.

Evelien, de grote hondenvriend

Een veelvoorkomend probleem in de streek zijn achtergelaten honden. Vandaar dat het koppel op dit moment al drie honden van de straat geplukt heeft. Maar de jongste, Buster, met een moeilijk in toom te houden jachtinstinct is lastig in combinatie met pluimvee. Dat hebben we jammer genoeg aan den lijve ondervonden. Toen we de kippen, eenden en parelhoenen wilden voederen, slaagde de kleine jager er in om binnen te dringen. Een van de parelhoenen werd ernstig toegetakeld. Dat was een angstig moment op onze ecologische trip, een van de minder mooie kanten aan het leven met en in de natuur. Maar dierlijke instincten zijn nu eenmaal wat ze zijn.

Buster

Ondertussen hebben we alweer een portie houtstapelen achter de rug. Blijkbaar toch een bezigheid van iedere ecologische mens. We hebben ook de plaatselijke supermarkt bezocht - Mercadona voor de Spanjekenners - en we waren toch wat achterdochtig bij het zien van die mooie, grote, glanzende stukken groente en fruit die allemaal dezelfde grootte bleken te hebben - zou ons biologisch kantje toch aan het groeien zijn? 

El alcalde de Girona

Gisteren hadden we een dagje vrij en konden we nog eens volop de toerist uithangen, maar ons ecologisch oog viel op schattige politiewagentjes waar een man in pak mee reed. Geluidloos plaatste de nieuwe elektrische aanwinst van het politiekorps zich voort met niemand minder dan de burgemeester van Girona aan het stuur. Zo zie je maar, een ecotripper heeft nooit echt vrij – maar genieten doen we sowieso.

Hasta pronto!