Ecotrippers en route

Jullie vragen zich waarschijnlijk af waar wij ecotrippers de laatste dagen hebben uitgehangen. Wel, we zijn enkele dagen en route geweest naar Portugal. Na een blitsbezoek aan Valencia belandden we in de Spaanse metropool Madrid van waaruit we richting Salamanca gingen om dan uiteindelijk te belanden waar we nu zijn: bij Pam en Mark in Pedrogao De Sao Pedro.

Hoedadde?

Eigenlijk gingen we in Valencia meewerken aan een earthship maar het Spaanse mañanagevoel speelde ons parten. Na een hele resem enthousiaste mails van onze contactpersoon bij Earthship Spain bleek het boeltje toch niet door te gaan. Nu ja, ons enthousiasme om mee te werken aan een earthship is allesbehalve gedaald. We gaan er alles aan doen om jullie de komende maanden de nodige ecologische bouwtips te geven en om toch nog aan zo’n earthship mee te werken. Alvast bedankt voor jullie geduld.

En de stad van de appelsienen, Valencia, heeft nog altijd een warm plekje in Tines hart na het Erasmusavontuur, het was zeker geen verloren tijd.

Aangezien we dus enkele dagen op onszelf aangewezen waren, op de weg naar ons nieuwe gastgezin, was het onze beurt om het ecologisch leven en koken zelf te ervaren. Alleen…
In onze hostels deden onze ogen pijn bij het zien van één vuilbak die zowel etensresten als plastic en papier als een slokop binnenwerkten. Met kippen in de tuin en een recycleermentaliteit zouden deze hostels bergen afval kunnen besparen. Plastic borden, bekers en bestek werden aan de lopende band (mis)gebruikt. Als welwillende wereldverbeteraars gingen wij op zoek naar de bioshop in ’t stad en zorgden we voor een ecologisch slaatje.

Na Valencia trokken we met 'Blablacar' naar Madrid. Blablacar is een slimme naam voor een carpoolsysteem. En meteen ook weet je waar het over gaat: een auto delen heeft meer dan enkel een eco- en geldvoordeel, met 'blabla' wordt meteen de juiste toon gezet. Een vijfkoppige autorit zorgde voor de nodige sfeer. Het systeem blijkt nogal populair in Spanje. Het liften daarentegen was geen overweldigend succes. Hoewel dat wellicht grotendeels lag aan de voor lifters ontoegankelijke uitwegen uit Madrid.

Nu ja, gelukkig vonden we een goedkope bus richting Salamanca, van waaruit we de volgende dag een bus naar de grens van Spanje en Portugal namen. En hij stopte letterlijk op twintig meter van de grens, dus waren het onze eigen voeten die ons Portugal binnendroegen. Daar begonnen we dan weer met een nieuwe portie liftmoed. Met drie hulpvaardige chauffeurs bereikten we Castelo Branco. Aangezien ons Portugees nog een flinke oefenbeurt nodig heeft, leerden de twee Portugese zakenmannen ons de eerste woordjes. Ondanks onze stop aan een verlaten tankstation - Portugese snelwegen zijn niet te vergelijken met de Belgische drukte, slechts om de vijf minuten zagen we een auto passeren - arriveerden we vlotjes op onze bestemming.

Bom dia!